Page 37 - Sela

Paskual Duartenin ailəsi

deyim ki, ona әl dәymәmişdi, rahibәliyә hazırlaşan qız
kimi, kişi nә olduğunu bilmirdi, – bunu xüsusi vurğulamaq
istәyirәm ki, onun haqqında yanlış fikir yaranmasın. Sonralar
nә oyunlardan çıxıb – göydәkinә mәlumdu vә öz günahıdı,
ancaq o vaxtlar şәhvәt nә olduğunu bilmirdi, buna o qәdәr
әminәm, lap qәlbimi şeytana satmağa razıyam – qoy әksini
sübut elәsin. Ayaqlarını yerә möhkәm basırdı, qәtiyyәtli
vә vüqarlıydı – demәzdin, adi kәnd qızıdı, kürәyinә atdığı
hörüyü isә adamı heyrәtә salırdı; bir ay sonra ona әr kimi
hökm elәyәndә, yoğun hörüklәri elә yumşaq, elә әtirliydi
ki, – günәş, kәklikotu vә Lolaya isti olanda üst dodağında
puçurlayan soyuq tәr qoxuyurdu, – onu üzümә çırpmağı
xoşlayırdım...

Qayıdaq hekayәtimizә. Dәfndә lәngimә olmadı: qәbir
әvvәldәn qazılmışdı, qardaşımı ora qoyub, üstünü
torpaqlamaq qalırdı. Don Manuel latınca dua oxumağa
başladı, qadınlar diz çökdülәr. Diz çökmüş Lolanın qara
corablarının altından sardelka kimi yoğun ağ baldırları
görünürdü... Demәk ayıbdı, qoy bunu Tanrı ruhumun
xilası naminә etiraf hesab elәsin, çünki bunu etiraf elәmәk
mәnim üçün çәtindi: bu yerdә qardaşımın ölümünә
sevindim... Lolanın baldırları gümüş kimi parıldayırdı,
mәnimsә damarım alnımda atırdı, ürәyim az qalırdı
sinәmdәn çıxa.

Don Manuelin vә qadınların necә getdiyini görmәdim.
Ətrafdakıları ayırd etmәyә başlayanda, Marionun tabutunu
örtәn torpaqda hallanmış kimi oturduğumu hiss elәdim;
qәbrin üstünә necә çıxmışam, nә qәdәr vaxt keçib – mәnim
üçün hәmişәlik sirr olaraq qaldı. Qanımın yenә gicgahlarımda
atdığını, ürәyimin indicә sinәmdәn çıxacağını hiss elәdim.
Günәş batırdı, onun son şüaları tәnhalığımı bölüşәn sәrv
ağacına yaxınlaşırdı. Hava isti idi, ancaq titrәyirdim vә
qurd baxışlarıyla sehrlәnmiş kimi, durduğum yerdәn
tәrpәnә bilmirdim.

37