Page 162 - Sela
P. 162
İLO XOSE SELA
Benisya oxumağı, yazmağı bilmir, ancaq hәr şeyi yaşaya-
yaşaya öyrәnir: sevgi vә qüssәni, hәyat vә ölümü, hәzz vә
nifrәti, bir sözlә, hәr şeyi. Kasandulfların Raymundosu
yataqda Furelodan bacarıqlıdı, aydın mәsәlәdi, әgәr
universitet oxumusansa, özünü bildirir; Santyaqoda tәlәbә
olanda Pombalın, Makanın, portuqaliyalı qadının vә Mama
Lolanın fahişәxanalarında çox şey öyrәnib; yaxşı mәktәb
hәmişә öz bәhrәsini verir. Furelo balıqçıdı, Benisyaya,
adәtәn, alabalıq gәtirir.
– Götür, nә vaxt gәlsәm... mәni başa düşürsәn... birini
mәnә, birini özünә qızardarsan.
– Hә, don Seferino, istәdiyiniz kimi elәyәrәm.
Selestino Karoça ovçudu, Karoça işini başqa yerlәrdә
görür.
– Fina.
– Eşidirәm, don Selestino.
– Sәnә dovşan gәtirmişәm, sabah axşam yeyәrsәn.
– Mәn axı aybaşıyam, don Selestino.
– Dәxli yoxdu, bilirsәn ki, mәn elә şeyә fikir vermirәm.
Fina duldu, qarabuğdayı, qәddi-qamәtlidi. Otuz, otuz
iki yaşı olar, sırtıq vә ehtiraslıdı, haçansa bizim yerlәrә
gәlib, Pontevedredәn olduğuna görә onu Pontovedresoy,
hәm dә nә üçünsә Donuz deyә çağırırlar.
Deyirlәr, Fina әrini nifrәt etdiyinә görә öldürüb, ancaq
yalandı, qurumsaqlar şir kimi döyüşürlәr. Fina hәmişә
keşişlәrә vurulur, bu onun canındadı, çox da yaşlı olmayan
keşiş görәn kimi çiçәyi çırtlayır.
– Onlar әsl kişidilәr, üstәlik, işlәri yorucu deyil; yataqda
diribaşdılar, onlarla olmaq xoşdu.
Fina don Selestinoyla, Benisya don Seferinoyla olduğu
kimi, ehtiramla davranmır, o da “siz” deyә müraciәt elәyir,
ancaq hәrdәn haqq-hesabın qızğın yerindә özünü unudur:
– Yaramaz, necә elәdin! Bağışlayın, don Selestino, Allah
mәni bağışlayar, az qalmışdı nәfәsim kәsilsin!
162
Benisya oxumağı, yazmağı bilmir, ancaq hәr şeyi yaşaya-
yaşaya öyrәnir: sevgi vә qüssәni, hәyat vә ölümü, hәzz vә
nifrәti, bir sözlә, hәr şeyi. Kasandulfların Raymundosu
yataqda Furelodan bacarıqlıdı, aydın mәsәlәdi, әgәr
universitet oxumusansa, özünü bildirir; Santyaqoda tәlәbә
olanda Pombalın, Makanın, portuqaliyalı qadının vә Mama
Lolanın fahişәxanalarında çox şey öyrәnib; yaxşı mәktәb
hәmişә öz bәhrәsini verir. Furelo balıqçıdı, Benisyaya,
adәtәn, alabalıq gәtirir.
– Götür, nә vaxt gәlsәm... mәni başa düşürsәn... birini
mәnә, birini özünә qızardarsan.
– Hә, don Seferino, istәdiyiniz kimi elәyәrәm.
Selestino Karoça ovçudu, Karoça işini başqa yerlәrdә
görür.
– Fina.
– Eşidirәm, don Selestino.
– Sәnә dovşan gәtirmişәm, sabah axşam yeyәrsәn.
– Mәn axı aybaşıyam, don Selestino.
– Dәxli yoxdu, bilirsәn ki, mәn elә şeyә fikir vermirәm.
Fina duldu, qarabuğdayı, qәddi-qamәtlidi. Otuz, otuz
iki yaşı olar, sırtıq vә ehtiraslıdı, haçansa bizim yerlәrә
gәlib, Pontevedredәn olduğuna görә onu Pontovedresoy,
hәm dә nә üçünsә Donuz deyә çağırırlar.
Deyirlәr, Fina әrini nifrәt etdiyinә görә öldürüb, ancaq
yalandı, qurumsaqlar şir kimi döyüşürlәr. Fina hәmişә
keşişlәrә vurulur, bu onun canındadı, çox da yaşlı olmayan
keşiş görәn kimi çiçәyi çırtlayır.
– Onlar әsl kişidilәr, üstәlik, işlәri yorucu deyil; yataqda
diribaşdılar, onlarla olmaq xoşdu.
Fina don Selestinoyla, Benisya don Seferinoyla olduğu
kimi, ehtiramla davranmır, o da “siz” deyә müraciәt elәyir,
ancaq hәrdәn haqq-hesabın qızğın yerindә özünü unudur:
– Yaramaz, necә elәdin! Bağışlayın, don Selestino, Allah
mәni bağışlayar, az qalmışdı nәfәsim kәsilsin!
162
