Page 104 - Sela
P. 104
İLO XOSE SELA
cür mümkün deyildi, mәni mәhvә, ölümә, bәlkә dә, intihara
aparacaqdı, meyitimi, bәlkә dә, Quadiana çayından, ya
qatarın altından tapacaqdılar... Yox, geri çәkilmәk olmazdı,
irәli, yalnız irәli getmәk lazımdı. Bu indi mәnim üçün şәrәf
mәsәlәsiydi.
Arvadım, görünür, nәsә hiss elәmişdi.
– Nә elәmәk istәyirsәn?
– Heç nә. Nәdi ki?
– Bilmirәm, nәsә qәribәsәn.
– Özündәn söz uydurma.
Sakitlәşdirmәk üçün onu öpdüm; son dәfә öpdüm.
Bunu o vaxt bilmirdim; bilsәydim sarsılardım.
– Mәni niyә öpürsәn?
Donub qaldım.
– Niyә dә öpmәmәliyәm?
Onun sözlәri mәni fikirlәşmәyә mәcbur elәdi. Deyәsәn,
mәsәlәnin nә yerdә olduğunu başa düşürdü, hәr şeyi
duyurdu.
Günәş hәmişә batdığı yerdә qürub etdi. Şәr qarışdı.
Şam elәdik. Onlar yerlәrinә girdilәr. Mәnsә, hәmişә olduğu
kimi, kömürü qurdalaya-qurdalaya ocağın böyründә qaldım.
Martineta meyxanasına çoxdandı baş çәkmirdim.
Gözlәdiyim vaxt yetişdi. İndi özümü әlә alıb, mәsәlәni
bacardıqca tez bitirmәliydim. Gecә qısadı, hәr şey gecә
qurtarmalıydı vә sәhәr açılanda kәnddәn çox-çox uzaqda
olmalıydım.
Qulaq verdim. Sәs-sәmir yox idi. Arvadım yatan otağa
girdim – yatırdı. Qoy yatsın. Anam da, yәqin, yatırdı. Mәt-
bәxә qayıdıb, ayaqqabımı soyundum; döşәmә soyuqdu,
xırda daşlar dabanıma batırdı. Bıçağı çıxartdım, ocağın
işığında gün işığında olduğu kimi parıldayırdı.
O, üzünü balınca söykәyib mәlәfәyә bürünmüşdü. Üs-
tünә tullanıb bıçağı soxmaq qalırdı. Tәrpәnmәyә, qışqırmağa
belә macal tapmayacaq... Əlim artıq ona çatır, o isә bәrk
104
cür mümkün deyildi, mәni mәhvә, ölümә, bәlkә dә, intihara
aparacaqdı, meyitimi, bәlkә dә, Quadiana çayından, ya
qatarın altından tapacaqdılar... Yox, geri çәkilmәk olmazdı,
irәli, yalnız irәli getmәk lazımdı. Bu indi mәnim üçün şәrәf
mәsәlәsiydi.
Arvadım, görünür, nәsә hiss elәmişdi.
– Nә elәmәk istәyirsәn?
– Heç nә. Nәdi ki?
– Bilmirәm, nәsә qәribәsәn.
– Özündәn söz uydurma.
Sakitlәşdirmәk üçün onu öpdüm; son dәfә öpdüm.
Bunu o vaxt bilmirdim; bilsәydim sarsılardım.
– Mәni niyә öpürsәn?
Donub qaldım.
– Niyә dә öpmәmәliyәm?
Onun sözlәri mәni fikirlәşmәyә mәcbur elәdi. Deyәsәn,
mәsәlәnin nә yerdә olduğunu başa düşürdü, hәr şeyi
duyurdu.
Günәş hәmişә batdığı yerdә qürub etdi. Şәr qarışdı.
Şam elәdik. Onlar yerlәrinә girdilәr. Mәnsә, hәmişә olduğu
kimi, kömürü qurdalaya-qurdalaya ocağın böyründә qaldım.
Martineta meyxanasına çoxdandı baş çәkmirdim.
Gözlәdiyim vaxt yetişdi. İndi özümü әlә alıb, mәsәlәni
bacardıqca tez bitirmәliydim. Gecә qısadı, hәr şey gecә
qurtarmalıydı vә sәhәr açılanda kәnddәn çox-çox uzaqda
olmalıydım.
Qulaq verdim. Sәs-sәmir yox idi. Arvadım yatan otağa
girdim – yatırdı. Qoy yatsın. Anam da, yәqin, yatırdı. Mәt-
bәxә qayıdıb, ayaqqabımı soyundum; döşәmә soyuqdu,
xırda daşlar dabanıma batırdı. Bıçağı çıxartdım, ocağın
işığında gün işığında olduğu kimi parıldayırdı.
O, üzünü balınca söykәyib mәlәfәyә bürünmüşdü. Üs-
tünә tullanıb bıçağı soxmaq qalırdı. Tәrpәnmәyә, qışqırmağa
belә macal tapmayacaq... Əlim artıq ona çatır, o isә bәrk
104
