Page 82 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Görcö nÿsri antologiyası

üç kilometr aralıda yerlәşirdi, burada vur-tut bir vertolyot, iki
tәyyarә vardı. Bu balaca tәyyarә meydanı paraşüt idmanı
hәvәskarları klubunun ixtiyarına verilmişdi. Onlar hesabdan
silinmiş bu tәyyarәlәri tәmir etmişdilәr, arabir kolxozçuların
kömәyinә gәlirdilәr. İki peşәkar tәyyarәçi elә meydançadakı
taxta daxmalarda yaşayırdılar. Biri ortayaşlı, o biri isә cavan
idi.
Doğrudan da, Tsira evdә yox idi. Uça hәr şeyi tәsәvvürünә
gәtirә bilәrdi, yalnız bundan savayı. Başılovlu tәyyarә
meydanına sarı qaçdı. Yolun yarısında avtobus ona çatdı.
– Tsiranın dalınca gedirsәn, elәdir? – Sürücü pәncәrәdәn
başını çıxarıb dillәndi.
– Necә, hara? – o, heç nәdәn xәbәri yoxmuş kimi sakitcә
soruşdu.
– Uça... – sürücü baxışlarını yayındırıb, sözә başladı.
– Nәdir?
– Dünәn dә apardım onu oraya, srağagün dә.
– Nә olsun?
– Heç nә... Çәkirsәn? – o, siqaret qutusunu uzatdı.
– Dünәn dә... srağagün dә... – Uça sürücünün dediyini
tәkrar etdi.
– Nә olsun? – İndi dә sürücü soruşdu.
– Yaxşı, bәs...
– Bәsdir, yetәr!
– Nә oldu?
– Heç nә...
Tәyyarә meydanının yaxınlığında kiçik bir ev vardı. O
evcikdә keşiş yaşayırdı. Avtobusun sonuncu dayanacağı
82 keşişin evinin yanında idi. Yolun kәnarında iri әncir ağacı
vardı. Bu böyüklükdә çöl-biyabanda bu yeganә ağac idi.
Әncirin yarpaqları tozdan ağarmışdı. Ağacın altında uzun, iri
daş vardı. Başdaşına oxşayırdı, onu buraya kim gәtirmişdi,
bilәn yox idi. Paraşütçülәr bu daşın üstündә oturar, avtobusu
gözlәyәrdilәr.
Avtobus dayandı.
– Nә isә, özün bilәrsәn, – sürücü Uçaya dedi.