Page 373 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

David Kartveliøvili

Yuxum gәlir, mobil telefonu söndürüb, çarpayının yanın -
dakı kiçik dolabın üstünә qoyuram. Soyunub adyalın altına
girirәm. Hәlә dә hekayә barәdә düşünürәm. Bәlkә, atamın
ölümündәn sonra kilsәyә necә meyil saldığımdan, anlaşılmaz
hәyәcanlı vәziyyәtә necә düşdüyümdәn yazım. Öhdәsindәn
gәlә bilmәdiyim bir qüvvә mәni balıq özünü buza çırpan kimi
(idiomların dәqiqliyinә get-gedә daha çox inanıram) çabala -
mağa mәcbur elәyib kilsәdәn küçәyә çıxarmışdı.
Sezdim ki, şeytan heç vaxt bizi rahat buraxmır, onu
sakitlәşdirmәk dünyada әmin-amanlıq yaratmaqdan daha
vacib, hәm dә daha çәtindi, çünki әsl dinclik insan İlahidәn
bәxş olunmuş ruhuyla dil tapanda bәrqәrar olur.
Adyalı başıma çәkirәm. Uşaqlıqdan belәyәm, anam da
hәmişә acıqlanırdı: “Elә elәmә! Boğularsan!” Amma uşaq
üçün “boğulmaq” sözü “ölüm” demәk deyil. Bununla belә,
uşaqlar bәzәn ya boğulmaqdan, ya da başqa bir şeydәn ölürlәr,
amma әn dәhşәtlisi, onların da zorakı ölümә mәruz qalmasıdı.

11
Abxaziyada müharibә vaxtı yaşca böyük yoldaşlarımla
cәbhәyә getdim.
Hәrbi qәrargah mәktәb binasında yerlәşirdi. Yaşım az
olduğundan mәnә döyüşlәrdә iştirak elәmәyә, hәtta avtomat
götürmәyә icazә vermirdilәr. Onda bu, şәstimә toxunmuşdu,
amma indi dәrk elәyirәm ki, elә ilk döyüşdәcә hәlak olmaqdan
başqa, heç nәyә yaramırdım.
Mәnә avtomat әvәzinә bel verib bütün qalan azyaşlılarla
birgә qәrargahın arxasında çala qazmağa göndәrdilәr. Çalanı 373
dörd günә qazdıq, әmrә sözsüz әmәl elәyib, nәdәn ötrü
qazdığımızı da soruşmurduq. Bu çaladan necә istifadә elәyә -
cәklәri barәdә bizim öz ehtimalımız vardı: 1) sәngәr kimi, 2)
silah gizlәtmәk üçün, 3) qardaşlıq mәzarı kimi.
İşimizi bitirәndәn bir neçә saat sonra qәrargahın hәyәtinә
bir yük maşını girib çalanın yanında dayandı. Maşının banı
yavaş-yavaş qalxıb yükü boşaltdı: qazdığımız iri çalaya uşaq
meyitlәri töküldü...