Page 278 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Görcö nÿsri antologiyası

әlini vura bilmirdi. Ancaq Şotçik bir dәfә cәzalandırıb
üçümüzün dә başımızı qırxdı. Elә dilxor oldum ki, az qaldım
özümü öldürәm. Gülmәli deyil? Ertәsi gün qisas almaq üçün
Şotçikin qızının ağ donuna bir şüşә mürәkkәb tökdüm. Bunu
mәnә bağışlayardılar? Hәmin gecә direktor mәni donuz
damına saldı.
Donuzlardan yaman qorxuram. Bu, o gecә hәrarәt içindә
yanan adamın sayıqlamalarla dolu yuxularından daha ağır idi.
Әvvәlcә üstünü vurmurdum; donuz damının bir küncündә
sakitcә oturub dırnaqlarımı gәmirirdim. Lakin şәr qarışanda
qorxu mәni әldәn saldı. Gözәl fit çalıram. Uşaq evinә qonaq
gәlәndә uşaqlardan bәzilәrinә mahnı oxudur, bәzilәrinә şeir
söylәdir, bәzilәrini dә kukla kimi qonaqların qarşısına çıxarıb
“şıllaq” atdırırdılar. Mәn fit çalır, gah bülbülü, gah da
qaratoyuğu yamsılayırdım. Direktor mәni hәmişә tәriflәyirdi.
O gecәni lәnәtә gәlsin! Qorxumdan, hәm dә direktorun ürәyini
yumşaltmaq ümidi ilә sәhәrәcәn min cür sәslә civildәdim. İndi
dә o gecә donuz damına salınmış qәfәs quşu kimi necә
civildәyib divarları titrәtdiyimi xatırlayanda ürәyim әsir. Son-
ralar hissetmә qabiliyyәtini dә itirdim, – İya balıncını düzәltdi.
İlk dәfә bu otağa girәndә hәrarәtdәn haldan düşmüş İyanın
“Mәni donuz damına salmayın”, – deyib yalvardığı yadıma
düşdü, ürәyim daha çox ağrıdı.

***
Otağa Knarik xala girdi. Girdi yox, otağı doldurdu. Bap-
balaca otaqda havaya da yer qalmadı.
278 – Bah, kuklacan, rәngin nә yaman qaçıb!
– Sәtәlcәm olmuşdum, – İya dedi. – İndi-indi bir az
özümә gәlirәm. Sizin tәzә kirayәnişininiz olmasaydı, yәqin,
çoxdan canımı tapşırmışdım. – İya yatağa çökdü.
– Kim? – Knarik başa düşmәdi.
– Nunu xala, tәzә qonşu.
– Deyәsәn, sәnin hәlә yenә dә hәrarәtin var, bala, – Knarik
güldü. – Nunu kimdir? O otağı tәmir elәyirik. Oranı yalnız