Page 26 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Görcö nÿsri antologiyası

VII
Gecә yarıdan keçmişdi. Qatar Candar stansiyasına
yaxınlaşdı. Ötüb-keçәn qatardan başı sarıqlı kimsә atılıb
qaranlıqda gözdәn itdi. Bir saatdan sonra onun kölgәsi Sarvan
kәndinә girdi.
Abdulla ilan kimi sürünürdü. Odur, onun әmisi oğlu Mus -
ta fanın evi…
– Hey, qurumsaq, hey, qaçaq Mustafa! Bu da Hüseynin
qara damı. Bu da Abdullanın kiçik bağçası. Yәqin, Abdullanın
evindә hamı yatıb. Fatma necә tәәccüblәnәcәk! Vәli necә
sevinәcәk! Abdulla üç il әrsiz qalmış arvadı Fatmanı necә
bağrına basacaq!
Tәlәs, Abdulla, tәlәs! Alçaq çәpәrdәn bәbir kimi sıçra,
viranә qalmış bağçanı qaça-qaça keç, mal pәyәsinin yanından
öt vә...
Allah, böyük Allah! Qadir Allah! Bu nә işdir?! Bu nә
görkәmdir!
Daşla vә әhәnglә hörülmüş kiçik tikilinin nә örtüyü vardı,
nә eyvanı, nә qapıları vә nә dә çәrçivәlәri. Divarlar da
uçmuşdu. Qaranlıq gecәdә yalnız buxarı görünürdü – yoğun
vә qarsalanmış sütun kimi. Nә toyuq hini, nә dә taxıl anbarı
gözә dәyirdi, ot tayası da yox idi. Yalnız tövlә qalmışdı, o da
ona görә ki, qonşular qurumuş şax-budaqları aparmağa
әrinmişdilәr.
Abdulla dağılmış yuvasının әtrafına sәndirlәyә-sәndirlәyә
fırlandı, sonra uçmuş çәpәri adlayıb Hüseynin torpaq damına
yaxınlaşdı:
26 – Söyün, bayıra çıx. Sus... Bağırma. Alçaqdan danış...
Abdulla çağırır, Abdulla, tanımadın? Abdulla Kәrimdir, әmin
oğlu.
– Hardan peyda oldun, Abdulla?
– De, Söyün, tez söylә, Abdullaya danış, onun ailәsinә nә
baş verib? Onun ev-eşiyi niyә dağılıb? Fatma vә Vәli
haradadırlar?
Hüseyn dili dolaşa-dolaşa danışırdı, sanki sözlәri tap -
maqda çәtinlik çәkirdi.