Page 29 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Mixeil Cavaxiøvili

– Qamarcoba, yoldaşlar! Qamarcoba, yoldaşlar, zmebo!
Bax, sizin Abdulla qayıtdı. Artıq Abdulla Kәrim oğlu qaçaqdır.
Böyük qaçaq! Beş adam öldürdüm, xuti! – Sonra azәrbaycanlı
qana bulaşmış beş barmağını qırmızı şam kimi yellәtdi. – Erti
qasi Mustafa movqali, onun göyçәk arvadı Zeynәbi, onun
anasını vә iki balaca oğlunu, sul xuti qasi, xuti!
Bütün bunları xırıltılı sәslә bәyan edib, başını aşağı saldı
vә özünün әvvәlki kamerasına doğru addımladı.
Bir neçә aydan sonra Abdulla yenә hәmin salonda idi, üç
il әvvәl ona ati selisadi tәyin olunmuş salonda.
Böyük otaq yenә dә adamla dolu idi, lakin küncdә nә
mәrhum Zöhrә görünürdü, nә dә alagözlü Fatma. İndi Abdulla
Kәrim tәk qalmışdı, tәk-tәnha. Yalnız zmobili Şakro onu
unutmamışdı, uzaqda dayanıb, baş barmağını göstәrir, ona
ürәk-dirәk verirdi.
Hakimlәr yenә dә hәmin otaqdan çıxdılar, yenә dә hәmin
mizin arxasında әylәşdilәr.
– Abdulla Kәrim, hadisәni danışın.
Abdulla ayağa durdu, barmaqlığa söykәndi. Әvvәlcә
uzaqdan başladı, üç ilin әziyyәtini sadә dillә tәsvir etdi, axırda
başına gәlәn sonuncu hadisәni söylәmәyә başladı:
– Avcalada işlәyirdim. Qaçmaq fikrim yox idi. Vallah,
qaçmaq istәmirdim. Vur-tut üç ayım qalmışdı. Şәhәrdә bir
qardaşlığım vardı, – o, Şakro tәrәfә baxdı. – Bir dәfә o qardaş
mәnә ismarıc göndәrdi ki, zma Abdulla, kәnddә alәm dәyib
bir-birinә, işlәr xarabdır. Ürәyim dözmәdi, dedim gedib xәbәr
2
öyrәnәrәm, ertәsi gün qayıdaram. Cavidet, ancaq... Allah,
Abdullanın nә çәkdiyini tәk sәn bilirsәn. Evim dağılıb, arvad- 29
uşağım yox olub. Arvadım Fatmanı vә oğlum Vәlini nökәrim
Әli Qurban qaçırıb, Qazağa aparıb. Bir az malım qalmışdı, onu
3
da, zroxa da qameçi dә satıb aparıblar. Evimi dә qonşular
dağıdıblar. Abdullaya qalan qara buxarı vә acı göz yaşlarıdır.
Mәn mәhv olmuşam, ailәm dağılıb! Öz-özümә dedim ki,

2
Getdim (gürc.)
3
Öküzlər və camışlar (gürc.)