Page 73 - Danilenko
P. 73
Tarnovskilər malikanəsindəki kölgələr 73
almışdı. Hava soyuq idi. Alla qәzәbdәn vә soyuqdan tir-tir
әsirdi. Gördüyü sәhnә ona elә yer elәmişdi ki, göz yaşlarını
güclә saxlayırdı. Bunu hiss edәn kişi qәfildәn onu qucaqlayıb,
özünә sarı çәkdi. Alla onun isti nәfәsini öz üzündә hiss etdi,
kişinin әllәri onun tir-tir titrәyәn bәdәnindә gәzişmәyә başladı.
Kişi onu bәrk-bәrk qucaqlayıb öpürdü.
– Bizi görә bilәrlәr, – özünü itirmiş qadın kәsik-kәsik nәfәs
alırdı.
Kişi gözünü Allanın tez-tez qalxıb-enәn sinәsinә zillә-
mişdi. Qadının döşlәri sanki dekolteyә sığmırdı. Onlar qa-
ranlıq hәyәtdә, ağacların altında dayanıb öpüşürdülәr, elә bil
harada olduqlarını unutmuşdular. Kişi onun dodaqlarını, üzü-
nü, boyun-boğazını öpüşlәrә qәrq edirdi. O, get-gedә qızışır,
qadının donunun yaxasını açır, utanıb-qızarmadan, әtәyini
yuxarı çәkmәyә çalışırdı. Belәcә, kәnar gözlәrdәn gizlәnib,
yarım saat, bәlkә, ondan da çox, ağacın altında vaxt keçirdilәr.
– Mәn getmәliyәm, – nәhayәt, Alla dilә gәlib, kişini
hәyәtin işıqlı tәrәfinә çәkdi.
Saçlarının sәliqәsi pozulmuş, yanaqları qızarıb-pörtmüş
Alla banket zalına qayıtdı. Orkestr Vedelin1 kübar kantını ifa
edir, Bey Faddeyә monaxların hәyatı barәdә nәsә gülmәli
әhvalat danışırdı.
– Mәn yorulmuşam, – Alla Faddeyә dedi.
– Rahat ol, hәr şeyin pulu ödәnilib, – әri onu sakitlәş-
dirmәk istәdi.
– Yatmaq istәyirәm, – Alla hirslә onun sözünü kәsdi.
– Elә isә biz sizi tәrk edirik, – Faddey ayağa qalxıb, üzünü
“qonaqlar”a tutdu. – Siz davam edә bilәrsiniz.
– Bizim şam yemәyini yarıda saxlamaq fikrimiz yoxdur,
– Roman Bey dodaqlarını yaladı. – Mәn hәlә xardalla çoşqa
әtindәn dadmamışam.
Әlindә kiçik mis lәyәn tutmuş lakey ona yaxınlaşdı.
Faddey ağzını tәmizlәdi, әlini yudu, sonra dәsmalla әl-üzünü
quruladı vә onlar birlikdә zaldan çıxdılar. Orkestr hәlә dә
gurlayır, Aleksandr Mendellә Roman Bey yeyib-içirdilәr.
1Artemi Vedel (1767–1808) – ukraynalı bәstәkar, dirijor, müğәnni, skripkaçı
almışdı. Hava soyuq idi. Alla qәzәbdәn vә soyuqdan tir-tir
әsirdi. Gördüyü sәhnә ona elә yer elәmişdi ki, göz yaşlarını
güclә saxlayırdı. Bunu hiss edәn kişi qәfildәn onu qucaqlayıb,
özünә sarı çәkdi. Alla onun isti nәfәsini öz üzündә hiss etdi,
kişinin әllәri onun tir-tir titrәyәn bәdәnindә gәzişmәyә başladı.
Kişi onu bәrk-bәrk qucaqlayıb öpürdü.
– Bizi görә bilәrlәr, – özünü itirmiş qadın kәsik-kәsik nәfәs
alırdı.
Kişi gözünü Allanın tez-tez qalxıb-enәn sinәsinә zillә-
mişdi. Qadının döşlәri sanki dekolteyә sığmırdı. Onlar qa-
ranlıq hәyәtdә, ağacların altında dayanıb öpüşürdülәr, elә bil
harada olduqlarını unutmuşdular. Kişi onun dodaqlarını, üzü-
nü, boyun-boğazını öpüşlәrә qәrq edirdi. O, get-gedә qızışır,
qadının donunun yaxasını açır, utanıb-qızarmadan, әtәyini
yuxarı çәkmәyә çalışırdı. Belәcә, kәnar gözlәrdәn gizlәnib,
yarım saat, bәlkә, ondan da çox, ağacın altında vaxt keçirdilәr.
– Mәn getmәliyәm, – nәhayәt, Alla dilә gәlib, kişini
hәyәtin işıqlı tәrәfinә çәkdi.
Saçlarının sәliqәsi pozulmuş, yanaqları qızarıb-pörtmüş
Alla banket zalına qayıtdı. Orkestr Vedelin1 kübar kantını ifa
edir, Bey Faddeyә monaxların hәyatı barәdә nәsә gülmәli
әhvalat danışırdı.
– Mәn yorulmuşam, – Alla Faddeyә dedi.
– Rahat ol, hәr şeyin pulu ödәnilib, – әri onu sakitlәş-
dirmәk istәdi.
– Yatmaq istәyirәm, – Alla hirslә onun sözünü kәsdi.
– Elә isә biz sizi tәrk edirik, – Faddey ayağa qalxıb, üzünü
“qonaqlar”a tutdu. – Siz davam edә bilәrsiniz.
– Bizim şam yemәyini yarıda saxlamaq fikrimiz yoxdur,
– Roman Bey dodaqlarını yaladı. – Mәn hәlә xardalla çoşqa
әtindәn dadmamışam.
Әlindә kiçik mis lәyәn tutmuş lakey ona yaxınlaşdı.
Faddey ağzını tәmizlәdi, әlini yudu, sonra dәsmalla әl-üzünü
quruladı vә onlar birlikdә zaldan çıxdılar. Orkestr hәlә dә
gurlayır, Aleksandr Mendellә Roman Bey yeyib-içirdilәr.
1Artemi Vedel (1767–1808) – ukraynalı bәstәkar, dirijor, müğәnni, skripkaçı
