Page 179 - Danilenko
P. 179
aqlar
– Jitomirdә sәnin qulaqlarını düzәldә bilәcәk hәkim yox- 179
dur, – atası Jora xışıltıyla qәzetin sәhifәsini çevirdi.
– Kiyevdә tapılar!
– Qulağının dibindә yağlı şillә yeri var! – Zina özünü sax-
laya bilmәyib, oğlunu hәdәlәdi. Bir an sonra dediyinә peşman
oldu, amma artıq gec idi.
Oğlan gecәni sәhәrә qәdәr onlara rahatlıq vermәdi. Sәhәr
Zina saçlarından biqudini çıxarmağı unutdu. Vostoçnı küçә-
sindә qadın hiss etdi ki, kişilәr dönüb, onun arxasınca baxır.
Hәtta bir qırmızı maşın yavaş-yavaş onun arxasınca gәlirdi.
“Yәqin, bu gün çox gözәl görünürәm”, – Zina yırğalana-
yırğalana yerimәyә başladı. Hәmişә alış-veriş etdiyi satıcı
qadın olmasaydı, Allah bilir daha nәlәr olacaqdı.
– Xanım, – satıcı qadın ona tәrәf әyildi, – güzgüdә özünü-
zә baxmısınız?
– Nәdir, nә olub? – Zina tәşvişlә güzgünün qarşısına keçdi.
Ayaqlarına baxdı: yox, corabları yırtılmamışdı.
– Oraya yox, – satıcı pıçıltıyla dedi, – başınıza baxın.
Zina baxan kimi biqudini gördü. “Bәsdir, – öz-özünә
fikirlәşdi. – Bu qulaq mәsәlәsini hәll etmәk lazımdır”.
Bundan sonra O, Boqdanı Kiyevә apardı, orada oğlanın
qulaqlarını düzәltdilәr.
Oğlan güzgünün qarşısından çәkilmirdi. O, saç düzümünü
dәyişdirdi, saçlarını arxaya daramağa başladı. Düzdür, mәk-
tәbdә onu “Tәzәqulaq” deyә çağırmağa başladılar, amma bir
müddәt sonra hәr şey unudulub getdi.
Bir il sonra ailәdә müәyyәn dәyişikliklәr oldu. Oğlanın
atası Jora arağa qurşandı. O, gecәlәr evә gec gәlir, hәmişә
sәrxoş olurdu. Jora evdә siqaret çәkir, mәtbәxdә stulları vurub
aşırır, söyüş söyür, qabları sındırır, gecәlәr isә bәrkdәn
xoruldayır, dişlәrini qıcırdadırdı. Zina artıq onunla yatmırdı,
çoxdan Boqdanın otağında gecәlәyirdi. Boqdan hiss edirdi ki,
anası da dәyişilib. Zina tez-tez güzgünün qabağında dayanıb,
özünә bәzәk-düzәk verirdi. Bahalı әtirlәrdәn istifadә etmәyә
başlamışdı. O da evә gec gәlir, şәrab vә siqaret qoxuyurdu.
Deyәsәn, hәyatından mәmnun idi, heç nә vecinә deyildi.
– Jitomirdә sәnin qulaqlarını düzәldә bilәcәk hәkim yox- 179
dur, – atası Jora xışıltıyla qәzetin sәhifәsini çevirdi.
– Kiyevdә tapılar!
– Qulağının dibindә yağlı şillә yeri var! – Zina özünü sax-
laya bilmәyib, oğlunu hәdәlәdi. Bir an sonra dediyinә peşman
oldu, amma artıq gec idi.
Oğlan gecәni sәhәrә qәdәr onlara rahatlıq vermәdi. Sәhәr
Zina saçlarından biqudini çıxarmağı unutdu. Vostoçnı küçә-
sindә qadın hiss etdi ki, kişilәr dönüb, onun arxasınca baxır.
Hәtta bir qırmızı maşın yavaş-yavaş onun arxasınca gәlirdi.
“Yәqin, bu gün çox gözәl görünürәm”, – Zina yırğalana-
yırğalana yerimәyә başladı. Hәmişә alış-veriş etdiyi satıcı
qadın olmasaydı, Allah bilir daha nәlәr olacaqdı.
– Xanım, – satıcı qadın ona tәrәf әyildi, – güzgüdә özünü-
zә baxmısınız?
– Nәdir, nә olub? – Zina tәşvişlә güzgünün qarşısına keçdi.
Ayaqlarına baxdı: yox, corabları yırtılmamışdı.
– Oraya yox, – satıcı pıçıltıyla dedi, – başınıza baxın.
Zina baxan kimi biqudini gördü. “Bәsdir, – öz-özünә
fikirlәşdi. – Bu qulaq mәsәlәsini hәll etmәk lazımdır”.
Bundan sonra O, Boqdanı Kiyevә apardı, orada oğlanın
qulaqlarını düzәltdilәr.
Oğlan güzgünün qarşısından çәkilmirdi. O, saç düzümünü
dәyişdirdi, saçlarını arxaya daramağa başladı. Düzdür, mәk-
tәbdә onu “Tәzәqulaq” deyә çağırmağa başladılar, amma bir
müddәt sonra hәr şey unudulub getdi.
Bir il sonra ailәdә müәyyәn dәyişikliklәr oldu. Oğlanın
atası Jora arağa qurşandı. O, gecәlәr evә gec gәlir, hәmişә
sәrxoş olurdu. Jora evdә siqaret çәkir, mәtbәxdә stulları vurub
aşırır, söyüş söyür, qabları sındırır, gecәlәr isә bәrkdәn
xoruldayır, dişlәrini qıcırdadırdı. Zina artıq onunla yatmırdı,
çoxdan Boqdanın otağında gecәlәyirdi. Boqdan hiss edirdi ki,
anası da dәyişilib. Zina tez-tez güzgünün qabağında dayanıb,
özünә bәzәk-düzәk verirdi. Bahalı әtirlәrdәn istifadә etmәyә
başlamışdı. O da evә gec gәlir, şәrab vә siqaret qoxuyurdu.
Deyәsәn, hәyatından mәmnun idi, heç nә vecinә deyildi.
