Page 164 - Danilenko
P. 164
Vladimir Danilenko
әliylә anamı göstәrdi.
– Bu qadın mәnim arvadımdır.
– Sәnin idi, bundan sonra mәnim olacaq, – Ptuxa atama
sinәsini irәli verib dedi. – O, sәnin kimi avaranın cibinә görә
deyil.
Ptuxa atamdan bir baş hündür idi, ona yuxarıdan aşağı
baxırdı.
– Bәsdir, – anam onun qolundan tutub dartışdırdı.
– Bu işi sonraya saxlamaq olmaz, hәr şeyi buradaca
danışaq, qoy özü dә eşitsin.
Qısa gödәkcә vә idman şalvarı geymiş üç cavan oğlan bir
az aralıda çömbәlib, ucadan danışır, tum çırtlayır, qabığını as-
falta tökürdülәr. Elә bu vaxt “Bolşoy karman”dan bahalı kürk
vә keçi dәrisindәn papaq qoymuş bir kişi çıxdı. Şişuclu çәkmә
geymiş cavanlardan biri cәld yerindәn qalxıb, meymun
yerişiylә ona yaxınlaşdı vә saymazyana soruşdu:
– Siqaretin olmaz?
Kişi siqaret qutusunu ona uzatdı, oğlan bir neçә siqaret
götürüb, qutunu yoldaşlarına verdi vә gözlәnilmәdәn bağırdı:
– Telefonunu da ver, axmaq!
Kişi qaçıb onlardan uzaqlaşmaq istәdi, amma ağır zәr-
bәdәn sarsılıb, yaxınlıqda park edilmiş “Toyota”nın kapotunun
üstünә yıxıldı. Oğlanlar onun telefonunu alıb, ciblәrini
eşәlәmәyә başladılar. Kişi bağıra-bağıra onların әlindәn qur-
tulmaq istәyir, oğlanlar isә onu tәpiklә, yumruqda döyürdülәr.
Әtrafdakı insanlar sakitcә dayanıb onlara tamaşa elәyir-
dilәr. Ptuxayla atam artıq mübahisә etmirdilәr.
– Ona kömәk etmәk lazımdır, – atam, nәhayәt, dillәndi.
164 – Bizlik deyil, – Anton Ptuxa etiraz etdi. – Kim bilir, nә
mәsәlәdir? Bәlkә, onlara pul borcludur, qaytarmaq istәmir?
– Nә borc? – atam әsәbi sәslә dedi. – Adi xuliqanlardır!
Soyğunçulardır!
– Mәnlik deyil.
Atamın üzünün ifadәsi dәyişdi, birdәn-birә soyğunçuların
üstünә cumdu.
– Hara? – anam onu saxlamaq istәdi.
әliylә anamı göstәrdi.
– Bu qadın mәnim arvadımdır.
– Sәnin idi, bundan sonra mәnim olacaq, – Ptuxa atama
sinәsini irәli verib dedi. – O, sәnin kimi avaranın cibinә görә
deyil.
Ptuxa atamdan bir baş hündür idi, ona yuxarıdan aşağı
baxırdı.
– Bәsdir, – anam onun qolundan tutub dartışdırdı.
– Bu işi sonraya saxlamaq olmaz, hәr şeyi buradaca
danışaq, qoy özü dә eşitsin.
Qısa gödәkcә vә idman şalvarı geymiş üç cavan oğlan bir
az aralıda çömbәlib, ucadan danışır, tum çırtlayır, qabığını as-
falta tökürdülәr. Elә bu vaxt “Bolşoy karman”dan bahalı kürk
vә keçi dәrisindәn papaq qoymuş bir kişi çıxdı. Şişuclu çәkmә
geymiş cavanlardan biri cәld yerindәn qalxıb, meymun
yerişiylә ona yaxınlaşdı vә saymazyana soruşdu:
– Siqaretin olmaz?
Kişi siqaret qutusunu ona uzatdı, oğlan bir neçә siqaret
götürüb, qutunu yoldaşlarına verdi vә gözlәnilmәdәn bağırdı:
– Telefonunu da ver, axmaq!
Kişi qaçıb onlardan uzaqlaşmaq istәdi, amma ağır zәr-
bәdәn sarsılıb, yaxınlıqda park edilmiş “Toyota”nın kapotunun
üstünә yıxıldı. Oğlanlar onun telefonunu alıb, ciblәrini
eşәlәmәyә başladılar. Kişi bağıra-bağıra onların әlindәn qur-
tulmaq istәyir, oğlanlar isә onu tәpiklә, yumruqda döyürdülәr.
Әtrafdakı insanlar sakitcә dayanıb onlara tamaşa elәyir-
dilәr. Ptuxayla atam artıq mübahisә etmirdilәr.
– Ona kömәk etmәk lazımdır, – atam, nәhayәt, dillәndi.
164 – Bizlik deyil, – Anton Ptuxa etiraz etdi. – Kim bilir, nә
mәsәlәdir? Bәlkә, onlara pul borcludur, qaytarmaq istәmir?
– Nә borc? – atam әsәbi sәslә dedi. – Adi xuliqanlardır!
Soyğunçulardır!
– Mәnlik deyil.
Atamın üzünün ifadәsi dәyişdi, birdәn-birә soyğunçuların
üstünә cumdu.
– Hara? – anam onu saxlamaq istәdi.
