Page 154 - Danilenko

Vladimir Danilenko

– Bizim evdә.
O susub, ağır-ağır nәfәs almağa başladı.
– İndi gәlirәm.
– Orada gecәlәyәcәksәn? – uzaqdan Denqanın sәsini eşit-
dim.
– Bilmirәm. Anam gәlib.
– Bilirsәn axı, sәnsiz gözümә yuxu getmir…
Sonra intim sәslә nәsә әlavә etdi, amma nә dediyini eşit-
mәdim. Heç cür anlaya bilmirdim ki, atam bu sırtıq, hәyasız
qızda nә tapıb. Onu nә görmәk, nә dә eşitmәk istәyirdim, odur
ki, telefonu söndürdüm.
“Bolşoy karman”a girib, anamın kağızda yazdıqlarının
hamısını aldım, evә әrzaqla dolu iki böyük paket gәtirdim.
Nәnәm mәtbәxdә idi, xörәk hazırlayan anamla söhbәt elәyirdi.
Baxus nәnәmin ayaqlarının yanında uzanıb, onları dinlәyirdi.
– Yol gәlmisiniz, yorulmusunuzsa, gedin bir hovur uzanın,
dincinizi alın, – qaz pilәtәsinin yanında dayanmış anam dedi.
– Әl çәk! Nә iş görmüşәm ki, yorulam? Yolboyu otur-
muşam. Bәs Jenya nә vaxt gәlәcәk?
– Birazdan gәlәr.
– Yolu uzaqdır.
Pavlina nәnә gah anamın sәliqәli, qulluq görmüş әllәrinә,
gah da özünün qabarlı, dәrisi çatlamış әllәrinә baxırdı, sanki
onları ilk dәfәydi ki, görürdü.
– Kәnddә işlәrin öhdәsindәn tәkbaşına necә gәlirsiniz? –
anam qazanı odun üstünә qoydu.
– Birtәhәr yaşayırıq! Yaxşı ki, Pyotr Kozlovski qışda
sahәni şumladı. Yoxsa, tәkbaşına neylәyә bilәrәm. Qayınatan
154 Liksander yaşasaydı, nә dәrdim vardı? Belә isә, hamıdan
minnәt götürmәli olursan. Sәnin işlәrin necәdir, Slavik, yaxşı
oxuyursan?
– Pis deyil.
– Mәktәbdә xuliqanlıq elәmirsәn?
– Yox.
– Atan da yaxşı oxuyurdu, heç vaxt pis işlәr görmәzdi.