Page 125 - Danilenko
P. 125
Mənim qarayanız, qıvrımsaç günəşim
– Çox maraqlı oğlandır, çox… – Alisa Sisalyuk pişik kimi
xoruldadı.
– Qonşular dua edirlәr ki, onun natural hәyata marağı
azalmasın. Әvvәllәr o, “Led Zeppelin”in mahnılarını dinlәyir,
qonşuları yatmağa qoymurmuş.
– Bәs kişi kimi necәdir?.. – Alisa Sisalyukun gözlәri
pәncәrә arxasından quş görәn pişiyin gözlәri kimi böyüdü.
– Hm-m… – anam çoxmәnalı tәrzdә әlini yellәdi.
Elә bu vaxt qapının zәngi çalındı. Anam gözlüyә baxıb,
qapını açdı, siqaret qoxuyan sәrxoş atam sәndirlәyә-sәndirlәyә
içәri girdi.
Lyubov Denqa
Atam “Starıy royal” kafesindәki işini itirdikdәn sonra 125
ailәmizdә söz-söhbәt sәngimәk bilmirdi. Hәr gün, sәhәr
açılandan axşama kimi atamla anam ağızlaşır, mübahisә edir,
bir-biriylә didişirdilәr. Ailәmiz kağızdan düzәldilmiş, bulanıq
sularda atılıb-düşәn, dәlik-deşik qayığı xatırladırdı. Coşqun
dalğalar hәr an qayığı parça-tikә elәyib batıra vә ya acı
gerçәkliyin sahilinә vurub çıxara bilәrdi.
Dәqiqәbaşı anam atama irad tutur, heç kimlә dil tapa
bilmәdiyinә, hәyatdan ayrı düşdüyünә görә üzünü danlayırdı.
Atam isә tora düşmüş naqqa balığı kimi ağzını açıb yumur,
qızarıb-pörtür, hıqqanır, qollarını yana açıb, başını bulayırdı.
Pul üstündә dava-dalaş evimizdә adi hala çevrilmişdi. Evdә
gәrginliyi, az da olsa, azaltmaq naminә atam konservatoriyada
saathesabı işә düzәldi. Amma maaşı o qәdәr az idi ki,
işlәmәsәydi ondan yaxşıydı. Anton Ptuxa hәyatımızda peyda
olana qәdәr, bilmirdim onları necә barışdırım, gah anamı
sakitlәşdirmәk, gah da atamın könlünü almaq istәyirdim,
amma xeyri olmurdu.
Bir dәfә dәrsdәn sonra konservatoriyaya gәldim. Mәn kon-
servatoriyaya çatanda atam bir tәlәbә qızla hәyәtdә gәzişirdi.
– Çox dәrin musiqidir, – atam qıza nәyisә başa salırdı. –
Yeri gәlmişkәn, tanış olun. Oğlum Slava.
– Çox maraqlı oğlandır, çox… – Alisa Sisalyuk pişik kimi
xoruldadı.
– Qonşular dua edirlәr ki, onun natural hәyata marağı
azalmasın. Әvvәllәr o, “Led Zeppelin”in mahnılarını dinlәyir,
qonşuları yatmağa qoymurmuş.
– Bәs kişi kimi necәdir?.. – Alisa Sisalyukun gözlәri
pәncәrә arxasından quş görәn pişiyin gözlәri kimi böyüdü.
– Hm-m… – anam çoxmәnalı tәrzdә әlini yellәdi.
Elә bu vaxt qapının zәngi çalındı. Anam gözlüyә baxıb,
qapını açdı, siqaret qoxuyan sәrxoş atam sәndirlәyә-sәndirlәyә
içәri girdi.
Lyubov Denqa
Atam “Starıy royal” kafesindәki işini itirdikdәn sonra 125
ailәmizdә söz-söhbәt sәngimәk bilmirdi. Hәr gün, sәhәr
açılandan axşama kimi atamla anam ağızlaşır, mübahisә edir,
bir-biriylә didişirdilәr. Ailәmiz kağızdan düzәldilmiş, bulanıq
sularda atılıb-düşәn, dәlik-deşik qayığı xatırladırdı. Coşqun
dalğalar hәr an qayığı parça-tikә elәyib batıra vә ya acı
gerçәkliyin sahilinә vurub çıxara bilәrdi.
Dәqiqәbaşı anam atama irad tutur, heç kimlә dil tapa
bilmәdiyinә, hәyatdan ayrı düşdüyünә görә üzünü danlayırdı.
Atam isә tora düşmüş naqqa balığı kimi ağzını açıb yumur,
qızarıb-pörtür, hıqqanır, qollarını yana açıb, başını bulayırdı.
Pul üstündә dava-dalaş evimizdә adi hala çevrilmişdi. Evdә
gәrginliyi, az da olsa, azaltmaq naminә atam konservatoriyada
saathesabı işә düzәldi. Amma maaşı o qәdәr az idi ki,
işlәmәsәydi ondan yaxşıydı. Anton Ptuxa hәyatımızda peyda
olana qәdәr, bilmirdim onları necә barışdırım, gah anamı
sakitlәşdirmәk, gah da atamın könlünü almaq istәyirdim,
amma xeyri olmurdu.
Bir dәfә dәrsdәn sonra konservatoriyaya gәldim. Mәn kon-
servatoriyaya çatanda atam bir tәlәbә qızla hәyәtdә gәzişirdi.
– Çox dәrin musiqidir, – atam qıza nәyisә başa salırdı. –
Yeri gәlmişkәn, tanış olun. Oğlum Slava.
