Page 130 - Danilenko
P. 130
Vladimir Danilenko
göstәrәcәyәm, – o dedi. – Konsertdәn sonra ingilis musiqiçilәr
qan-tәr içindәydilәr. – Atam saatına baxıb, әlavә etdi: – tәәssüf
ki, Saviklә mәn getmәliyik.
Qız buna özünәmәxsus tәrzdә reaksiya verdi:
– Metroyla gedәcәksiniz?
– Hә, – pulu ofisianta uzadıb, başını tәrpәtdi.
– Elә isә icazә verin sizi ötürüm.
Qız eskalatorda da sakitlәşmәk bilmir, atamın qoluna girib,
yersiz suallar verirdi.
“Nә qәmiş adamdır!” – düşündüm.
– Yeri gәlmişkәn, Qorovits meteohәssas adam idi, özünü
“gәzәn barometr” adlandırırdı.
– Bәs siz necә? – Lyubov Denqa işvәylә soruşdu.
– Yalnız “Kreşşatik” vә “Müstәqillik meydanı” metrostan-
siyaları arasındakı keçiddә havanın necә olacağını әvvәlcәdәn
hiss edirәm. Qar yağandan әvvәl orada hәmişә rütubәt dәyi-
şilir, bunu hiss edә bilirәm.
– Gedәk yoxlayaq.
– Başqa vaxta qalsın, – atam nәzakәtlә tәklifdәn boyun
qaçırdı.
– Düz deyirlәr ki, Qorovits heç vaxt müstәqil qәrar
vermirmiş, arvadının sözüylә oturub-dururmuş?
– Vanda Toskanini bütün hәyatını Qorovitsin karyerasına
hәsr edib. O, çox davakar, zalım cәncәl qadın olub.
Biz “Kreşşatik” metrostansiyasının perronunda dayanıb,
qatarın gәlişini gözlәyirdik. Denqa dil-boğaza qoymur, elә hey
nәsә soruşurdu.
– Onun kimi әrim olsaydı, mәn dә hәyatımı әrimin kar-
130 yerasına hәsr edәrdim, – qız atama qısılıb dedi. – Düzdür,
davakar, cәncәl adam deyilәm, amma düşünürәm ki, bu çatış-
mazlıqları aradan qaldırmaq olar.
Nәhayәt, qatar gәlib çıxdı, ondan yaxa qurtardıq.
– Gözәl gün keçirdik, çox sağ olun, – Lyubov Denqa bel
çantasını düzәldib, mәnalı-mәnalı gülümsündü.
Qatar hәrәkәtә gәlәndә, mәnә elә gәldi ki, qız son anda
fikrini dәyişib, vaqona atılacaq vә atamın әlindәn yapışıb,
göstәrәcәyәm, – o dedi. – Konsertdәn sonra ingilis musiqiçilәr
qan-tәr içindәydilәr. – Atam saatına baxıb, әlavә etdi: – tәәssüf
ki, Saviklә mәn getmәliyik.
Qız buna özünәmәxsus tәrzdә reaksiya verdi:
– Metroyla gedәcәksiniz?
– Hә, – pulu ofisianta uzadıb, başını tәrpәtdi.
– Elә isә icazә verin sizi ötürüm.
Qız eskalatorda da sakitlәşmәk bilmir, atamın qoluna girib,
yersiz suallar verirdi.
“Nә qәmiş adamdır!” – düşündüm.
– Yeri gәlmişkәn, Qorovits meteohәssas adam idi, özünü
“gәzәn barometr” adlandırırdı.
– Bәs siz necә? – Lyubov Denqa işvәylә soruşdu.
– Yalnız “Kreşşatik” vә “Müstәqillik meydanı” metrostan-
siyaları arasındakı keçiddә havanın necә olacağını әvvәlcәdәn
hiss edirәm. Qar yağandan әvvәl orada hәmişә rütubәt dәyi-
şilir, bunu hiss edә bilirәm.
– Gedәk yoxlayaq.
– Başqa vaxta qalsın, – atam nәzakәtlә tәklifdәn boyun
qaçırdı.
– Düz deyirlәr ki, Qorovits heç vaxt müstәqil qәrar
vermirmiş, arvadının sözüylә oturub-dururmuş?
– Vanda Toskanini bütün hәyatını Qorovitsin karyerasına
hәsr edib. O, çox davakar, zalım cәncәl qadın olub.
Biz “Kreşşatik” metrostansiyasının perronunda dayanıb,
qatarın gәlişini gözlәyirdik. Denqa dil-boğaza qoymur, elә hey
nәsә soruşurdu.
– Onun kimi әrim olsaydı, mәn dә hәyatımı әrimin kar-
130 yerasına hәsr edәrdim, – qız atama qısılıb dedi. – Düzdür,
davakar, cәncәl adam deyilәm, amma düşünürәm ki, bu çatış-
mazlıqları aradan qaldırmaq olar.
Nәhayәt, qatar gәlib çıxdı, ondan yaxa qurtardıq.
– Gözәl gün keçirdik, çox sağ olun, – Lyubov Denqa bel
çantasını düzәldib, mәnalı-mәnalı gülümsündü.
Qatar hәrәkәtә gәlәndә, mәnә elә gәldi ki, qız son anda
fikrini dәyişib, vaqona atılacaq vә atamın әlindәn yapışıb,
