Page 97 - anderson_Макет 1

Macәra

yenә dәli bir istәk onu bürüdü. Elisin ürәyindәn küçә boyunca
elә belәcә, çılın-çılpaq qaçmaq keçdi.
Elis düşündü ki, yağış onun bütün yaralarını sağaldacaq.
Düşündü ki, yağış ona nәsә möcüzәli bir tәsir göstәrәcәk. Elis
hәlә illәr boyunca özünü belә gümrah, gәnc vә rahat hiss
etmәmişdi. O, dayanmadan qaçmaq, sәsi gәldikcә çığırmaq vә
özü kimi tәnha bir insan tapıb bağrına basmaq, qucaqlamaq
istәyirdi. Bu an yol kәnarında bir kişi asta-asta evinә sarı gedirdi.
Elis düşünmәdәn qaçmağa başladı.
“Onun kim olduğu vecimә deyil. Әsas odur ki, tәkdir. İndi
gedib ona çatacağam”, – Elis öz-özünә dedi vә daha nәlәr baş
verәcәyini düşünmәdәn astadan çağırmağa başladı:
– Gözlәyin, gözlәyin. Getmәyin, kimsinizsә, mәni gözlәyin!
Yol kәnarındakı adam bir anlıq duruxdu vә indicә qulağına
dәyәn sәsi eşitmәk üçün diqqәtlә dinlәmәyә başladı. Bu adam
qoca bir kişi idi vә hәddindәn artıq zәif eşidirdi.
– Nә? Nә dediniz? – qoca әlini ağzına aparıb qışqırdı.
Elis әyildi vә titrәyә-titrәyә yerә uzandı. O, öz hәrәkәtlәrindәn
o dәrәcәdә dәhşәtә gәlmişdi ki, qoca kişinin asta-asta yoluna
davam elәdiyini görәndә dә ayağa dura bilmәdi, yağışın islatdığı
otun üstündә әllәri vә dizlәri ilә sürünә-sürünә evә tәrәf getmәyә
başladı. Otağına çatanda qapını içәridәn kilidlәdi vә tualet
masasını qapıya tәrәf dartdı. Elisin bәdәni soyuqdan titrәyirdi.
Әllәri әsә-әsә birtәhәr gecә paltarını әyninә geyinә bildi. Sonra
çarpayıya uzandı, üzünü yastığa sıxıb için-için ağladı. “İlahi, axı
mәnә nә olub? Belә getsә, ağlımı itirәcәm”, – bunları düşünә-
düşünә yerinin içindә divara tәrәf çevrildi vә canını dişinә tutub
bircә hәqiqәti anlamağa çalışdı. Bәli, doğrudan da, dünyanın hәr
yerindә, hәtta Vaynzburqda da elә insanlar var ki, ömürlәri boyu
tәk-tәnha yaşamağa vә axırda da tәk-tәnha ölmәyә mәhkumdurlar.

97