Page 67 - anderson_Макет 1

Möminlik

şahidliyi ilә özünәmәxsus şәkildә ibadәt etmәk niyyәtindә idi.
Amma iş elә gәtirdi ki, bu hadisә onlar arasındakı dostluğu
zәdәlәdi.
Cessi hәmin gün nәvәsi ilә birgә evdәn bir neçә mil aralıda
uzaq vadilәrdә faytonla gәzirdi. Yanlarındakı meşә geniş bir yola
çıxırdı. Meşәnin içi ilә qıvrıla-qıvrıla Vayn çayı axırdı vә daşların
üstündәn axıb keçәn dalğalar sonda uzaq bir çayın sularına
qoşulurdu. Bütün günü fikirlәrә qәrq olmuş Cessi indi yenә öz-
özünә danışmağa başlamışdı. Cessi hәmin o fәlәstinli nәhәng
cәngavәrin hücum edib onun bütün var-dövlәtini әlindәn aldığını
o gecәdәki kimi qorxu hissi ilә tәsәvvürünә gәtirirdi. Vә Cessi o
qaranlıq gecәdә kimsәsiz düzlәrdә qaçaraq ona oğul övladı
vermәsi üçün qışqıra-qışqıra Tanrıya dua etdiyini dә xatırlayırdı.
Bunları xatırladıqca hәmin an onu bürüyәn hәyәcan yenidәn
Cessini ağuşuna alırdı.
Cessi qәfildәn faytonu dayandırıb yerә düşdü vә Deyvidi dә
yerә düşürtdü. Onların ikisi dә hasarı aşıb çayın sahili boyunca
gәzmәyә başladılar. Oğlan babasının öz-özünә dediyi sözlәrә
fikir vermirdi. Onun yanında hәvәslә qaçır, maraqla hara
gedәcәklәrini, nә edәcәklәrini gözlәyirdi. Deyvid kolun dibindә
gizlәnәn dovşanın tullana-tullana meşәyә qaçdığını görәndә
әllәrini bir-birinә vurub, sevincdәn, az qala, oynamaq istәyirdi.
Hündür ağaclara baxır vә tәәssüflә fikirlәşirdi ki, kaş o da balaca
bir heyvan olardı vә qorxmadan uca budaqlara dırmaşa bilәrdi.
Deyvid әyilib yerdәn xırda bir daş götürdü vә babasının başı
üstündәn aralıdakı kollara atıb, uca sәslә qışqırdı:
– Oyanın, ay balaca heyvanlar, qaçın, dırmaşın o ağaclara.
Cessi Bentli beynindә nәlәrisә düşünә-düşünә başını aşağı
әyib ağacların altı ilә gedirdi. Onun bu halı vә ciddiliyi artıq
oğlanı qorxutmağa başlamışdı. O, sakit-sakit vә tәşvişlә babasını
izlәyirdi. Qoca kişi düşünürdü ki, indi Tanrının ona vәhy vә ya
bir işarә göndәrmәsi üçün әn yaxşı imkandır. Yanında balaca bir
uşaqla bu uzaq meşәnin tәnhalığında dizi üstә çökәn qoca
gözlәdiyi möcüzәnin, nәhayәt ki, baş verәcәyinә inanırdı.
– Onda da Davud qoyunları belә bir yerdә otarırdı. Atası
gәlib onu kömәk üçün Saulun yanına göndәrәndә o, belә bir
yerdә otarırdı qoyunları, – qoca öz-özünә mızıldanırdı.

67