Page 63 - anderson_Макет 1

Möminlik

nin üstündә otururdu. Oğlan yavaş-yavaş huşlananda qa dın
cәsarәtә gәlәr vә pıçıldaya-pıçıldaya nәsә deyәrdi. Deyvid bu
sözlәri sonra dumanlı şәkildә xatırlayırdı. Ona elә gәlirdi ki,
bunu yuxusunda görüb.
Qadın zәrif vә asta sәslә onu әzizlәyirdi. Oğlan yuxusunda
görürdü ki, anası yanına gәlib vә o zamankı mehribanlığı ilә bu
sözlәri dә ona anası deyir. Belә vaxtlarda o da cürәtә gәlir,
әllәrini uzadıb döşәmәnin üstündә oturan qadının üzünü sığallayırdı.
Qadın isә bundan son dәrәcә xoşbәxt olurdu. Deyvid bu evә
gәlәndәn sonra hamı xoşbәxt idi. Evdә hәr kәsi qorxu içindә
susmağa vadar edәn vә vaxtilә Luizin dә dәyişә bilmәdiyi
Cessinin sәrt xasiyyәti oğlanın gәlişiylә yoxa çıxmışdı. Sanki
Tanrı Cessiyә mәrhәmәt göstәrәrәk ona oğul bәxş etmişdi.
Vayn çayının vadisindә Tanrının yeganә sadiq qulu olduğunu
deyәrәk, bir işarә kimi Tanrıdan oğul övladı istәyәn Cessiyә elә
gәlirdi ki, duaları, nәhayәt, eşidilib. O vaxt yaşı hәlә әlli beş olsa
da, Cessi yetmiş yaşlı kişiyә oxşayırdı. Fikir vә hәr kәsdәn üstün
olma dilәyi onu tez qocaldıb әldәn salmışdı. Öz torpaqlarını
genişlәndirmәk arzusu çin olmuşdu. Vadidә ona mәxsus olmayan
çox az torpaq sahәsi var idi. Amma Deyvid gәlәnә qәdәr ümidsiz -
lik vә kәdәr Cessini tәrk etmәmişdi.
Cessinin beynini hәmişә iki әsas fikir mәşğul edәrdi. Onun
bütün hәyatı bu fikirlәrin mübarizәsi ilә keçmişdi.
Birincisi, hәmin o köhnә ehtiras idi. O, Tanrının seçdiyi
adam vә insanlar üzәrindә başçı olmaq istәyirdi. Gecәlәr tarlalarda
vә meşәlәrdә gәzmәyi onu tәbiәtә yaxınlaşdırmışdı vә bu fanatik
dindarın qәlbindәki güc indi sanki tәbiәtin gücünә qoşulmağa
can atırdı. Tanrının ona oğul övladı vermәsi üçün etdiyi duaların
qәbul olunmamağı, oğul gözlәdiyi vaxtda qızının dünyaya gәlmәsi
Cessiyә sanki görünmәz bir yumruğun zәrbәsi kimi gәlmişdi vә
bu zәrbә onun xudbinliyini bir az azaltmışdı. O hәlә dә inanırdı
ki, Tanrı külәklәr, buludlar vasitәsilә ona nә isә bәyan edәcәk.
Amma artıq inadkar şәkildә bunu tәlәb etmirdi. Sadәcә dua
etmәklә kifayәtlәnirdi. Bәzәnsә şübhә hisslәri onu bürüyürdü.
Ona elә gәlirdi ki, Tanrı bu dünyanı birdәfәlik atıb gedib. Çox
tәәssüflәnirdi ki, daha sadә vә daha gözәl bir zamanda dünyaya
gәlmәyib. O zamanlarda ki, insanlar hansısa qәribә bir buludun

63