Page 65 - anderson_Макет 1

Möminlik

Cessi Bentli bank ofisindә o tәrәfә, bu tәrәfә gedib-gәlәr vә
danışdıqca hәyәcanı artardı. Vaxtilә onu iflic vurduğu üçün sol
tәrәfi bir az zәif işlәyirdi. Buna görә dә danışanda sol gözü tez-
tez yumulub-açılırdı. Sonra evә döndüyü vaxt artıq qaranlıq
düşәndә, sәmada ulduzlar görünmәyә başlayanda Cessi әvvәlki
duyğularına qayıda bilmirdi. Göylәrdә yaşayan vә nә zamansa
әlini onun çiyninә qoyub ona böyük bir vәzifә hәvalә edәcәk
Tanrı haqqında daha әvvәlki kimi dәrindәn düşünmәyә gücü
çatmırdı. Cessinin fikri indi daha çox qәzetlәrә, jurnallara vә
әziyyәt çәkmәdәn sadәcә alqı-satqı ilә var-dövlәt qazanan ağıllı
adamlara yönәlmişdi. Amma Deyvidin gәlişi onun köhnә imanını
yenidәn özünә qaytarmış, bu imanı daha da dәrinlәşdirmişdi.
Cessi elә sanırdı ki, nәhayәt, Tanrı ona öz mәrhәmәtini göstәrib.
Deyvid isә kәnd hәyatından zövq almaqda idi. Әtrafındakı
insanların mehriban davranışı sakit xasiyyәtli oğlanı bir az
çılğınlaşdırmışdı. Әvvәllәr insanlarla münasibәtdә ona mane olan
qorxaqlıq, utancaqlıq, inamsızlıq indi yox olmuşdu. Babasıyla
bir-bir fermaları gәzdiyi, bütün vaxtını tövlәlәrdә, әkin sahәlәrindә
oynamaqla keçirdiyi günlәrin axşamlarında yatmağa gedәrkәn
evdә hamını bir-bir qucaqlayıb bağrına basmaq istәyirdi. Hәr
axşam onun çarpayısının yanında oturan qadın – Şerli Bentli
әgәr vaxtında gәlmәsәydi, Cessi pillәkәnin başından qışqıraraq
onu çağırırdı. Onun uca sәsi sükuta öyrәncәli dar dәhlizlәrdәn
keçib bütün evә yayılırdı. Sәhәr oyanıb yerinin içindә oturarkәn
pәncәrәdәn eşitdiyi sәslәr onun ürәyini xoş bir duyğu ilә
doldururdu. Bәzәn Vaynzburqdakı evlәrini, anasının әsәbi sәsini
xatırlayanda Deyvid yenә dә әvvәlki kimi qorxudan, az qala,
әsirdi. Sübh çağı onunla bәrabәr evin arxasındakı tövlә dә
yuxudan oyanırdı. Yavaş-yavaş evdәkilәrin sәsi gәlmәyә başlayırdı.
İşçilәrdәn biri ağıldankәm İlayzanı qıdıqlayıb yuxudan oyatmağa
çalışırdı, qız da uca sәslә gülә-gülә yerindәn qalxırdı. Uzaq
sahәlәrdәn inәyin mәlәrtisi eşidilirdi. Tövlәlәrdәki heyvanlar da
bu sәsә cavab verirdilәr. Tövlә qapısının ağzında mehtәrlәrdәn
biri qulluq elәdiyi ata әsәbi-әsәbi nә isә deyirdi. Bu vaxtlarda
Deyvid daha gözlәyә bilmir, tez yerindәn qalxıb pәncәrәyә
qaçırdı. Pәncәrәdәn gördüyü adamlar onu daha da hәyәcan lan dı -
rır dı vә o bilmәk istәyirdi ki, görәsәn, indi anası evdә nә edir.

65