Page 47 - anderson_Макет 1

Heç kәs bilmir

çәkirdi. Daha heç nә haqqında düşünmәk istәmirdi. Beyninin
hansısa küncündә tәzә bir qorxu gizlәnmişdi. Qorxusu o idi ki,
cәsarәtini itirәr, geri qayıdar vә axtarışında olduğu bu macәra
baş tutmaz.
Corc Luiz Trunyonu qızın öz evindә, mәtbәxdә tapdı. O,
kerosin lampasının işığında qab yuyurdu. Balaca daxmaya
bәnzәyәn mәtbәx evin arxasında yerlәşirdi vә Luiz hәmin
mәtbәxdә pәrdә asılmış açıq qapının yanında dayanıb işiylә
mәşğul idi. Corc Villard çәpәrin arxasında dayandı. Bәdәninin
titrәmәsinә mane olmağa çalışdı. Onu macәradan balaca bir
kartof kәrdisi ayırırdı. Qızı çağırmaq cәsarәtini özündә tapanacan
beş dәqiqә dә keçdi.
– Luiz, eyy, Luiz, – deyә çağırdı. Sәsi boğazında ilişib qaldı
vә boğuq bir pıçıltıya bәnzәdi.
Luiz Trunyon әlindә tutduğu qab әsgisi ilә kartof sahәsini
keçib ona sarı gәldi.
– Nә bildin ki, sәnlә görüşmәk istәyirәm? – Luiz üzündә
qaşqabaqlı ifadә ilә soruşdu. – Necә әmin oldun?
Corc Villard cavab vermәdi. Aralarında çәpәr, qaranlıqda
dayanıb bir-birlәrinә baxdılar. Luiz:
– Sәn indi get. Atam burdadır. Mәn gәlәcәm. Villiamzın
anbarı tәrәfdә mәni gözlәyәrsәn, – dedi.
Gәnc jurnalist, Luiz Trunyondan mәktub almışdı. Mәktub
hәmin gün sәhәr qәzetin redaksiyasına göndәrilmişdi. Cәmi bir
cümlә yazılmışdı: “Әgәr istәsәn, sәnin ola bilәrәm”. İndi çәpәrin
o üzündә dayanan Luizin sanki aralarında heç bir şey yoxmuş
kimi davranması Corcu әsәbilәşdirirdi.
– Bu qızın başı xarabdır, hәqiqәtәn dә, başı xarabdır, – deyә
mızıldanan Corc küçә ilә üzüaşağı gәlib, qarğıdalı sahәsinin
yanından keçdi. Sәkinin düz kәnarına qәdәr qarğıdalı әkilmişdi
vә qarğıdalı kolları artıq böyüyüb onun çiyni hündürlüyündә
olmuşdu.
Luiz Trunyon evdәn çıxanda әynindә bayaq qab yuyarkәn
geyindiyi zolaqlı don var idi. Başına papaq qoymamışdı. Corc
onun qapı ağzında dayandığını, әli ilә qapının dәstәyindәn tutub
kiminlәsә söhbәt etdiyini görürdü. Çox güman, bu, onun atası

47