Page 188 - anderson_Макет 1

Şervud Anderson

Hәkim Rifi özünü filosof kimi aparar, öz fәlsәfi fikirlәrini deyәr,
sonra isә nәşә içindә öz-özünә gülәrdi. Bәzәnsә araya sükut
çökәr, sonra onlardan biri yenә öz hәyatı haqqında danışmağa
başlayardı. Çox vaxt da bu sükutu pozan qadın olardı vә o
danışanda Hәkim Rifinin üzünә baxmazdı.
Hәkim Rifiylә hәr söhbәtindәn sonra Vaynzburq mehmanxana
sahibinin arvadı olan Elizabet Villard Meyn küçәsinә çıxar vә bu
söhbәtlәrin onu rahatlatdığını, ona yaxşı tәsir etdiyini anlayardı.
Meyn küçәsindә gәzәrkәn qızlıq çağlarındakı şövqün vә gәnclik
duyğularının yenidәn özünә qayıtdığını hiss edәrdi, amma otağına
gәlib pәncәrә yanındakı stulunda oturduqdan sonra bütün bu
hisslәrindәn әsәr-әlamәt qalmazdı. Mehmanxana xidmәtçisinin
onun üçün gәtirdiyi yemәk isә saatlarla boşqabda qalıb soyuyardı.
Sonra Elizabet gәnclik çağlarını xatırlayardı vә ehtiraslı macәra
axtarışında olduğu o illәri xatırlayarkәn belinә dolanan kişi
qollarını yenidәn hiss edәrdi. Bu zaman onun yadına köhnә
sevgililәrindәn әn çox bir adam düşәrdi. O adam ki, qaranlıq
küçәdә Elizabetin әlindәn tutarkәn dayanmadan, yorulmadan
tәkrar-tәkrar ona eyni sözlәri pıçıldamışdı: “Sәni sevirәm, әzizim,
çox sevirәm, çox”. O vaxt Elizabet hәyatın mәhz bu sözlәri
eşitmәk üçün yaşanıldığını düşünmüşdü.
Mehmanxananın köhnә otağında bunları xatırlaya-xatırlaya
kövrәlәr vә әllәri ilә üzünü örtәrәk ağlamağa başlayardı. Belә
vaxtlarda dostu Hәkim Rifinin sözlәri yadına düşәrdi: “Sevgi,
әslindә, qaranlıq gecәlәrdә ağacların altındakı otları titrәdәn
külәk kimi bir şeydir. Bu, sirli bir hissdir. Bu, ilahi bir hissdir.
İnsan heç vaxt bu sirri açmağa çalışmamalıdı. Әgәr sәn bu sirri
açmağa çalışsan, bu sirri açmaq üçün külәklәrin titrәtdiyi o otlar
kimi, sәn dә ağacların altında yaşamalı olacaqsan. Amma nә
etsәn dә, bu sirri tapa bilmәyәcәksәn. O külәyi duymaq әvәzinә
günәşin qızmar istisindә yanacaqsan, yoldan keçәn arabaların
qaldırdığı toz isә bir vaxtlar zәrif öpüşlәrin alovlandırdığı
dodaqlarının üstünә qonacaq”.

188