Page 187 - anderson_Макет 1

Ölüm

Evliliyindәn bir neçә il sonra, artıq oğlu Corc böyüyüb onüç-
ondörd yaşlı bir yeniyetmә olduğu vaxtlarda Elizabet Villard
Hәkim Rifinin yanına tez-tez gәlәrdi. Gәncliyindәki şux yerişindәn
indi әsәr-әlamәt qalmayan Elizabet yorğun-yorğun pillәkәni
qalxıb hәkimin otağına daxil olardı. Bu gәlişinin sәbәbi xәstәliyi
olsa da, çox zaman söhbәtin mövzusu dәyişәrdi vә onlar öz
hәyatlarından, Vaynzburqda yaşadıqları illәrdәn uzun-uzadı
danışardılar.
Geniş vә bomboş otaqda söhbәt edәrkәn Elizabet vә Hәkim
Rifi üzbәüz oturub gözlәrini bir-birinә zillәyәrdilәr. Kәnardan
onlara baxan olsaydı, saçlarının vә gözlәrinin rәngi, üz vә bәdәn
cizgilәri qәtiyyәn bir-birinә bәnzәmәyәn bu iki insanda nәsә
qәribә vә anlaşılmaz bir oxşarlıq sezәrdi. Onlara bu oxşarlığı
verәn isә ürәklәrindә bәslәdiklәri arzular, hayqıraraq insanlara
demәk istәdiklәri sözlәr idi. Qoca yaşlarında әsl şairә çevrilәn
Hәkim Rifi illәr sonra gәnc bir qızla evlәnәcәk vә o qıza Elizabet
haqqında danışacaqdı. Elizabetә deyә bilmәdiklәrini dә şairanә
bir әda ilә o qıza deyәcәkdi:
– O vaxtlar hәyatımın elә bir çağları idi ki, ibadәti hәr
şeydәn önәmli sayırdım. Mәn öz tanrılarımı kәşf etmişdim.
Onlara dua edirdim. Amma dualarımı sözlә demirdim, başqaları
kimi dua edәndә diz dә çökmürdüm, sadәcә sakit-sәssiz stulumda
otururdum. Yayın isti günlәrindә günortadan sonra Meyn küçәsindә
sa kit lik olanda, bir dә qışda buludlu, tutqun günlәrdә o tanrılar
otağıma gәlәrdilәr. Elә bilirdim, heç kimin onlardan xәbәri
yoxdur. Sonra başa düşdüm ki, Elizabet dә bilirmiş, o da mәnim
kimi hәmin tanrılara ibadәt edirmiş. Hәrdәn düşünürdüm ki, o,
mәnim yanıma da buna görә gәlir. Gәlir ki, onları mәnim otağımda
da görsün. Bu, elә bir şeydi ki, izah elәyә bilmirәm. Amma mәnә
elә gәlir ki, çox yerdә çox insanlar eynilә mәn keçirәn hisslәri
keçirir.
Elizabet vә Hәkim Rifi tәkcә özlәri haqqında deyil, hәm dә
Vaynzburqda yaşayan başqa adamlar haqqında danışardılar. Bәzәn

187