Page 193 - anderson_Макет 1

Ölüm

cür yeridiyini görmәyib. Elizabetin hәr addımında, hәr tәrpәnişindә
hәkimin ağlını başından alan nәsә var idi. Elizabet hәkimin
yanına gәlib qarşısında diz çökәndә hәkim onu qolları arasına
aldı vә ehtirasla öpmәyә başladı.
– Mәn bütün yolboyu ağladım, – qadın hekayәsinin davamını
gәtirmәyә çalışdı. Amma Hәkim Rifi daha onu dinlәmirdi.
– Sәni sevirәm, әzizim, sәni sevirәm, – deyәn hәkimә elә
gәlirdi ki, qolları arasına aldığı, öpüşlәrә qәrq etdiyi bu qadın
qırx beş yaşlı, yorğun, әldәn düşmüş qadın yox, hansısa möcüzә
sayәsindә o qırx beş yaşlı qadının bәdәnindәn azad olan gәnc,
gözәl vә mәsum bir qızdı.
Hәkim Rifi ağuşuna aldığı o qadını bir dә o öldükdәn sonra
görә bildi. Hәmin yay axşamı hәkimin öpüşlәrinә, nәvazişlәrinә
son qoyan bir hadisә oldu. Onlar bir-birinә möhkәm sarıldıqları
vaxt dәhlizdәn ayaq sәslәri gәldi. Sonra hәr ikisi ayağa qalxıb
hәyәcanla o sәsi dinlәmәyә çalışdılar. Bu sәs Paris parça
mağazasından olan işçinin ayaq sәslәri idi. O, әlindәki boş qutunu
dәhlizdәki әşyaların üstünә şaqqıltı ilә atdıqdan sonra pillәkәnlә
aşağı düşüb getdi. Elizabet dә otaqdan çıxdı vә yeyin addımlarla
pillәkәni endi. Bir az әvvәl Hәkim Rifiylә söhbәt edәrkәn keçirdiyi
duyğular indi onu tәrk etmişdi. Hәkim Rifi kimi, onun da әsәblәri
artıq gәrilmişdi vә o daha danışmaq istәmirdi. Damarlarından
axan qanın sәsini eşidә-eşidә küçә boyu gәzmәyә başladı, Meyn
küçәsinә dönüb Nyu Villarddakı evlәrin işığını görәndә onu
titrәtmә tutdu, dizlәri әsim-әsim әsdi vә ona elә gәldi ki, küçәnin
ortasındaca yıxılıb qalacaq.
Xәstә qadın ömrünün son aylarını ölümün hәsrәtini çәkә-
çәkә yaşadı. Gördüyü son yuxularda o, uzun-uzun yollardan
keçir, hәr tindә, hәr döngәdә ölümә aparan küçәlәri axtarır, yağan
yağışların damcılarında, әsәn külәklәrin vıyıltısında ölümü gәzirdi.
O, öz xәyalında ölümü güclü vә qarasaçlı bir oğlan kimi tәsәvvür
edir, hәmin oğlanın Vaynzburqun qarlı dağlarından keçәrәk ona
sarı gәldiyini fikrindә canlandırırdı. O, tez-tez qollarını yorğanın

193