Page 150 - "Zəfər və ilğım"

Doğrudan da, girişdә teatra düşmәk istәyәn böyük bir
kütlә vardı. Girişdә әmәlli-başlı basabas yaranmışdı. Bir
dәstә tәlәbә qapının önünü kәsdirmişdi. Onlardan bәzilәri
kontramarkalarla içәriyә keçә bildi.

Sәhnә arxasında var-gәl edәn Samoylov hәrdәn pәrdәni
aralayıb, zala boylanırdı – Tatyana, Boris İvanoviç vә Vera Vla-

dimirovna sıralara әlavә olun-
muş stullarda әylәşmişdilәr. Hә-
rәsinin әlindә gözәl bir gül dәstәsi
vardı. Nasonov Samoylovun
arxasında peyda oldu.

– Hә, sevgilini göstәr görüm.
– Odur, oradakı әlavә stulları
görürsәn? Sәkkizinci, doq-
quzuncu vә onuncu sıralar.
– O ağbәniz qızı deyirsәn?
– Hә.
– Afәrin! Gözümә birtәhәr
dәyirsәn, özün dә niyәsә mәşq
elәmәdin.
150 – Fikirlәrimi cәmlәmәyә ça-
lışıram.
– Aydındır, dünәn çıxış elәmisәn dә. Bu qәdәr hәyәcan-
lanmağa dәymәz. Qaş qayırdığın yerdә gözünü dә vurub çı-
xararsan. Yadındadı, mәşqdә özümüzә gәlәnәcәn on dәqiqә
keçdi?
Sәsgüclәndiricidәn rejissor kömәkçisinin sәsi eşidildi:
– Hamı sәhnәyә! Başlayırıq! Qubenko, Jeldin – hazırlaşın.
Qordeyev, Kostya – başlayırıq! İşıq… Butsko, işığı yandır…
Sәhnәnin toranlığında yarıçılpaq bir adam göründü. Bu,
Puqaçovdur. Onun sәsi sanki uzaqdan gәlir:

Ah, necə yorulmuşam,
Ayaqlarım ağrıyır.