Page 419 - "Yeni söz"
P. 419
*** Ömər Xəyyam. Hekayə
– İt yuvasından çıxa bilmirəm, elə qorxuram ki...
İndi yuvada iki it var, ya da iki insan...
Lənətə gəlmiş dördayaqlının nəfəsi çürümüş süd kimi iylənir. Günəş
şüaları yuvanın taxta tavanındakı dəliklərindən süzülüb çoxdan dəfn
elədiyim aclıq hissimi qıcıqlandırır... Üç gündü burdayam. İt yuvanın
küncündəki iylənmiş qoyun içalatını gəmirdikcə ağzım sulanır, mədəm
iradəmin əksinə, şirə ifraz eləyir.
Tükü tökülür, deyəsən. Bu üfunəti isti hava daha da dözülməz edir.
İçalatın üstündəki qurdlar baldırlarımda gəzişir.
Anama nifrət eləyirəm...
– İndi bu nədi ki?
– Hekayənin əvvəlidi də, axmaq, nəyi pisdi ki?
– Ay bədbəxt, belə hekayə olur? Sən it yuvasında olmusan? Yaşamadıqlarını necə
yaza bilirsən? Kimi aldadırsan?
– Dünyada məşhur yazıçılar o qədər belə hekayələr yazıblar ki. Götürək Hüqonu.
Məhbusun son gününü yazıb. Bir gün sonra edam ediləcək məhbusun hisslərindən
bəhs eləyir əsər.
– Hüqo da axmaqdı, sən də. Belə yazmağa nə var ki? Fantaziyanı işə salırsan,
səyləyirsən ordan-burdan, olur hekayə. Gərək yaşayıb yazasan. Guya mən elə yaza
bilmərəm? Yeni hekayə başlamışam, sırf yaşadıqlarımdı.
– Ədəbiyyat – olduğu kimi çəkmək sənəti deyil. Burada bir təsvirlər eləmişəm ki...
qulaq as: “Günəşin birhəftəlik qürubundan iki gün əvvəl Traundell meydanından Mitos
muzeyinə tərəf gedən yolun sağında yasəmən rəngli şərfi küləyin musiqisinə rəqs
eləyən xanım gördüm. Şlyapa sifətinin yarısına – burnuna qədər kölgə salırdı. Kölgə
gözlərinin ətrafını, alnını gizlətsə də, günəş dodaqlarının kənarındakı, boğazındakı
büzüşmüş dərini məsamələrinə qədər qabardırdı”. Hələ buna bax e: “Qadının körpücük
sümükləri baxışları oğurlayıb özünə çəkən Bermud üçbucağını, ayaqları üzügöyə
minarələri xatırladırdı.”
– Bu nə nağıl cümlələridi? Kəs bu boş-boş çərənləməyi. Əsas ideyadı. Mesaj
verməkdi. Özünüzdən hoqqa çıxarmayın.
– Səndən zibil də olan deyil. Görək də mükafatı kim alacaq. Nə oldu sənin romanın?
Başlamısan? Adı nə idi? “Sonuncu nağıl”? Yoxsa “Nağılın sonu nağılı”?
419
– İt yuvasından çıxa bilmirəm, elə qorxuram ki...
İndi yuvada iki it var, ya da iki insan...
Lənətə gəlmiş dördayaqlının nəfəsi çürümüş süd kimi iylənir. Günəş
şüaları yuvanın taxta tavanındakı dəliklərindən süzülüb çoxdan dəfn
elədiyim aclıq hissimi qıcıqlandırır... Üç gündü burdayam. İt yuvanın
küncündəki iylənmiş qoyun içalatını gəmirdikcə ağzım sulanır, mədəm
iradəmin əksinə, şirə ifraz eləyir.
Tükü tökülür, deyəsən. Bu üfunəti isti hava daha da dözülməz edir.
İçalatın üstündəki qurdlar baldırlarımda gəzişir.
Anama nifrət eləyirəm...
– İndi bu nədi ki?
– Hekayənin əvvəlidi də, axmaq, nəyi pisdi ki?
– Ay bədbəxt, belə hekayə olur? Sən it yuvasında olmusan? Yaşamadıqlarını necə
yaza bilirsən? Kimi aldadırsan?
– Dünyada məşhur yazıçılar o qədər belə hekayələr yazıblar ki. Götürək Hüqonu.
Məhbusun son gününü yazıb. Bir gün sonra edam ediləcək məhbusun hisslərindən
bəhs eləyir əsər.
– Hüqo da axmaqdı, sən də. Belə yazmağa nə var ki? Fantaziyanı işə salırsan,
səyləyirsən ordan-burdan, olur hekayə. Gərək yaşayıb yazasan. Guya mən elə yaza
bilmərəm? Yeni hekayə başlamışam, sırf yaşadıqlarımdı.
– Ədəbiyyat – olduğu kimi çəkmək sənəti deyil. Burada bir təsvirlər eləmişəm ki...
qulaq as: “Günəşin birhəftəlik qürubundan iki gün əvvəl Traundell meydanından Mitos
muzeyinə tərəf gedən yolun sağında yasəmən rəngli şərfi küləyin musiqisinə rəqs
eləyən xanım gördüm. Şlyapa sifətinin yarısına – burnuna qədər kölgə salırdı. Kölgə
gözlərinin ətrafını, alnını gizlətsə də, günəş dodaqlarının kənarındakı, boğazındakı
büzüşmüş dərini məsamələrinə qədər qabardırdı”. Hələ buna bax e: “Qadının körpücük
sümükləri baxışları oğurlayıb özünə çəkən Bermud üçbucağını, ayaqları üzügöyə
minarələri xatırladırdı.”
– Bu nə nağıl cümlələridi? Kəs bu boş-boş çərənləməyi. Əsas ideyadı. Mesaj
verməkdi. Özünüzdən hoqqa çıxarmayın.
– Səndən zibil də olan deyil. Görək də mükafatı kim alacaq. Nə oldu sənin romanın?
Başlamısan? Adı nə idi? “Sonuncu nağıl”? Yoxsa “Nağılın sonu nağılı”?
419
