Page 182 - talesiz
P. 182
İMRE KERTES
düşdüm ki, evdә mәnә tәbliğ elәdiklәri “tәhsil çox vacib-
dir, xarici dillәri bilmәk isә ikiqat vacibdir” fikri nә qәdәr
doğru imiş.
Bunların hamısını müşahidә edir vә yadımda
saxlayırdım, amma bunun gerçәyә oxşamadığına dair bir
duyğu da vardı içimdә. Hansısa bir çevriliş, ya hansısa
müәmmaya çözüm, bәlkә, oyanış, ya başqa bir şey
gözlәyirdim, bilmirәm. Mәsәlәn, ertәsi gün başqaları ilә
söhbәt zamanı hәkim, görünür, bir-iki dәqiqә imkan tapdı
vә әliylә mәnә dә işarә elәdi. Mәni yerimdәn çәkib
çıxartdılar vә onun masasının üstünә uzatdılar. O, mehri-
182 bancasına danışa-danışa mәni müayinә elәdi, barmaqları
ilә qabırğalarıma vurdu, soyuq qulağını vә bığlarının
tikanlı uclarını sinәmә, sonra kürәyimә söykәdi, işarәlәrlә
başa saldı ki, nәfәs al, öskür. Sonra kürәyim üstә uzatdı,
kömәkçilәrinә ayağımdakı kağız sarğını açmalarını
tapşırdı, yaralarıma baxdı. Әvvәlcә aralıdan baxdı, sonra
ehtiyatla yaraların kәnarını әliylә basa-basa yoxladı. Bu
vaxt yaranın içindәn bir az maye axdı. O, “hm-m”
elәyәrәk, әndişәylә başını buladı. Guya gördüyü mәnzәrә
onu kәdәrlәndirdi, hәtta әhvalını pozdu – hәr halda, mәnә
elә gәldi. Sonra yaranı tez sarıdı ki, gözündәn uzaq olsun,
mәn o dәqiqә hiss elәmişdim ki, vallah, bu yaralar heç
onun xoşuna gәlmәyib.
Amma tezliklә bir şeyә dә әmin oldum ki, bu imta-
hanın başqa suallarından da kәsilmişәm. Mәsәlәn,
çarpayı qonşularımla heç cür ümumi dil tapa bilmirdim,
onlarsa heç bir çәtinlik çәkmәdәn başımın üstündәn bir-
birilә söhbәtlәşirdilәr. Elә bil mәnim başım onların
arasında ünsiyyәt üçün әhәmiyyәtsiz maneә idi. Dәrhal
haradan olduğumu soruşdular. Mәn “Ungar” deyәn kimi
aşağıya da, yuxarıya da informasiya yayıldığını eşitdim:
“macardır”, “Macarıstandandır”, “macar imiş” vә sairә.
düşdüm ki, evdә mәnә tәbliğ elәdiklәri “tәhsil çox vacib-
dir, xarici dillәri bilmәk isә ikiqat vacibdir” fikri nә qәdәr
doğru imiş.
Bunların hamısını müşahidә edir vә yadımda
saxlayırdım, amma bunun gerçәyә oxşamadığına dair bir
duyğu da vardı içimdә. Hansısa bir çevriliş, ya hansısa
müәmmaya çözüm, bәlkә, oyanış, ya başqa bir şey
gözlәyirdim, bilmirәm. Mәsәlәn, ertәsi gün başqaları ilә
söhbәt zamanı hәkim, görünür, bir-iki dәqiqә imkan tapdı
vә әliylә mәnә dә işarә elәdi. Mәni yerimdәn çәkib
çıxartdılar vә onun masasının üstünә uzatdılar. O, mehri-
182 bancasına danışa-danışa mәni müayinә elәdi, barmaqları
ilә qabırğalarıma vurdu, soyuq qulağını vә bığlarının
tikanlı uclarını sinәmә, sonra kürәyimә söykәdi, işarәlәrlә
başa saldı ki, nәfәs al, öskür. Sonra kürәyim üstә uzatdı,
kömәkçilәrinә ayağımdakı kağız sarğını açmalarını
tapşırdı, yaralarıma baxdı. Әvvәlcә aralıdan baxdı, sonra
ehtiyatla yaraların kәnarını әliylә basa-basa yoxladı. Bu
vaxt yaranın içindәn bir az maye axdı. O, “hm-m”
elәyәrәk, әndişәylә başını buladı. Guya gördüyü mәnzәrә
onu kәdәrlәndirdi, hәtta әhvalını pozdu – hәr halda, mәnә
elә gәldi. Sonra yaranı tez sarıdı ki, gözündәn uzaq olsun,
mәn o dәqiqә hiss elәmişdim ki, vallah, bu yaralar heç
onun xoşuna gәlmәyib.
Amma tezliklә bir şeyә dә әmin oldum ki, bu imta-
hanın başqa suallarından da kәsilmişәm. Mәsәlәn,
çarpayı qonşularımla heç cür ümumi dil tapa bilmirdim,
onlarsa heç bir çәtinlik çәkmәdәn başımın üstündәn bir-
birilә söhbәtlәşirdilәr. Elә bil mәnim başım onların
arasında ünsiyyәt üçün әhәmiyyәtsiz maneә idi. Dәrhal
haradan olduğumu soruşdular. Mәn “Ungar” deyәn kimi
aşağıya da, yuxarıya da informasiya yayıldığını eşitdim:
“macardır”, “Macarıstandandır”, “macar imiş” vә sairә.
