Page 178 - talesiz
P. 178
İMRE KERTES
doğrusu, hansısa otağa gәldik. Geniş vә işıqlı olmasıyla
yanaşı, mәnim heç nәyә etibar elәmәyәn baxışlarım bu-
rada, az qala, kazarmadakı kimi dәbdәbәli şәrait vә nor-
mal (böyük ehtimalla, birnәfәrlik) çarpayı gördü.
Üstündә yaxşı doldurulmuş saman döşәk vә boz rәngdә
iki adyal vardı. Mәni çiynindә gәtirәn adam mәhz o
çarpayının üstünә tulladı.
İki nәfәr yadıma düşür: babat sifәtli normal adam-
lardı; әyinlәrindә ağ şalvar, ağ mayka vardı, amma
çәkmәlәrinin altlığı taxtadandı. Mәn gözlәrimi qırpma-
dan onlara baxırdım. Onlar da mәnә baxırdılar. Sonra
dodaqlarının tәrpәndiyini gördüm, bir neçә dәqiqә
178 qulağımda sanki musiqili dildә deyilәn sözlәr sәslәndi.
Belә hiss elәyirdim ki, mәndәn nәsә öyrәnmәk istәyirlәr.
Amma cavab olaraq yalnız başımı yırğaladım, yәni heç
nә anlamıram. Onda onlardan biri almanca qәribә bir
aksentlә soruşdu: “Hast du Durchmarsch?” – yәni: “İshal
deyilsәn ki?” Cavab verәrkәn (bu zaman öz sәsimi
eşitmәyimә mat qaldım) sәbәbini özüm dә bilmәdәn (indi
isә düşünürәm ki, hәtta orada da buna sәbәb mәnasız
lovğalıq idi) “Nein” dedim. Qısa replika mübadilәsindәn
vә bir az vurnuxandan sonra mәnә iki şey verdilәr: bir
fincan isti qәhvә vә bir tikә (mәnim hesabıma görә,
tәxminәn bir payın altıdabiri boyda) çörәk. Heç nә
ödәmәdәn, әvәzini vermәdәn qәhvәni içib, çörәyi yeyә
bilәrdim. Sonra bir müddәt fikrim bütünlüklә hәyat
әlamәtlәrinә işarә elәyәn – quruldayan vә öz istәdiyini
elәyәn içalatımla mәşğul olmağa başladı. Bütün gücümü
topladım ki, bu zәhrimara qalmış içalatım yalanımın
üstünü belә tezliklә açmasın. Sonra bayaqkı iki adamdan
biri yenidәn peyda oldu; bu dәfә ayağında çәkmә,
başında yaxşı vәziyyәtdә olan göy papaqla; әynindәki
düşәrgә paltarında isә qırmızı üçbucaq vardı. Bu vaxt
mәn özümü yenidәn kiminsә kürәyindә hiss elәdim.
doğrusu, hansısa otağa gәldik. Geniş vә işıqlı olmasıyla
yanaşı, mәnim heç nәyә etibar elәmәyәn baxışlarım bu-
rada, az qala, kazarmadakı kimi dәbdәbәli şәrait vә nor-
mal (böyük ehtimalla, birnәfәrlik) çarpayı gördü.
Üstündә yaxşı doldurulmuş saman döşәk vә boz rәngdә
iki adyal vardı. Mәni çiynindә gәtirәn adam mәhz o
çarpayının üstünә tulladı.
İki nәfәr yadıma düşür: babat sifәtli normal adam-
lardı; әyinlәrindә ağ şalvar, ağ mayka vardı, amma
çәkmәlәrinin altlığı taxtadandı. Mәn gözlәrimi qırpma-
dan onlara baxırdım. Onlar da mәnә baxırdılar. Sonra
dodaqlarının tәrpәndiyini gördüm, bir neçә dәqiqә
178 qulağımda sanki musiqili dildә deyilәn sözlәr sәslәndi.
Belә hiss elәyirdim ki, mәndәn nәsә öyrәnmәk istәyirlәr.
Amma cavab olaraq yalnız başımı yırğaladım, yәni heç
nә anlamıram. Onda onlardan biri almanca qәribә bir
aksentlә soruşdu: “Hast du Durchmarsch?” – yәni: “İshal
deyilsәn ki?” Cavab verәrkәn (bu zaman öz sәsimi
eşitmәyimә mat qaldım) sәbәbini özüm dә bilmәdәn (indi
isә düşünürәm ki, hәtta orada da buna sәbәb mәnasız
lovğalıq idi) “Nein” dedim. Qısa replika mübadilәsindәn
vә bir az vurnuxandan sonra mәnә iki şey verdilәr: bir
fincan isti qәhvә vә bir tikә (mәnim hesabıma görә,
tәxminәn bir payın altıdabiri boyda) çörәk. Heç nә
ödәmәdәn, әvәzini vermәdәn qәhvәni içib, çörәyi yeyә
bilәrdim. Sonra bir müddәt fikrim bütünlüklә hәyat
әlamәtlәrinә işarә elәyәn – quruldayan vә öz istәdiyini
elәyәn içalatımla mәşğul olmağa başladı. Bütün gücümü
topladım ki, bu zәhrimara qalmış içalatım yalanımın
üstünü belә tezliklә açmasın. Sonra bayaqkı iki adamdan
biri yenidәn peyda oldu; bu dәfә ayağında çәkmә,
başında yaxşı vәziyyәtdә olan göy papaqla; әynindәki
düşәrgә paltarında isә qırmızı üçbucaq vardı. Bu vaxt
mәn özümü yenidәn kiminsә kürәyindә hiss elәdim.
