Page 172 - talesiz
P. 172
272 İMRE KERTES
mümkünsә, bu qәdәr bәsit olmasına hirslәnirdim. Hәr
halda, sarğı ilә yaramın üstünü örtüb, bitlәrlә savaşmağa
daha heç bir cәhd göstәrmәdim, onları narahat elәmәdim.
Bütün mәsuliyyәtimlә deyirәm: ürәk o qәdәr acılara
davam gәtirmәli, insan o qәdәr etinasız olmamalı vә o
sәviyyәyә qәdәr laqeydlәşmәmәlidir ki, uğur qazanmaq
üçün sonuncu şansından da istifadә elәsin.
Buna görә mәni başqaları ilә birlikdә Buhenvalda
göndәrәndә (işimizdәn heç bir fayda olmayacağını
anlayıb, ünvanına yetişmәyәn mәktub kimi, bizi
gәldiyimiz yerә qaytarırdılar), tәbii ki, bütün varlığımla,
hәlә qadir olduğum bütün duyğularımla digәrlәrinin
sevincini bölüşürdüm. O dәqiqә yadıma oradakı gözәl
günlәr, xüsusәn dә sәhәrlәr verilәn şorba düşdü. Düzdür,
etiraf edirәm ki, hәmin an oraya gedib çıxmaq (özü dә
dәmir yoluyla vә belә sәfәrlәrә xas şәrtlәr altında) barәdә
heç düşünmürdüm dә. Hәr halda, indi deyә bilәrәm ki,
mәnim bu vaxta qәdәr anlamadığım vә heç vaxt inanma-
dığım bәzi şeylәr var. Mәsәlәn, o zamanlar tez-tez
eşitdiyim “cәnazә” sözünün, indiki ağlımla fikirlәşәndә,
ölmüş adama aid olduğunu bilirәm. Mәnә gәlincә isә, heç
bir şübhә yoxdu ki, hәlә dә sağ idim, yaşayırdım vә istisi
canımı qızdırmağa yetmәsә dә, içimdә hәyat qığılcımı
vardı. Yәni bәdәnim burada idi, nә yediyini, nә içdiyini
bilirdim, amma ruhum o bәdәnin içindә deyildi. Heç bir
çәtinlik çәkmәdәn anlayırdım ki, bәdәnim böyrü üstә
uzanıb, üstündә isә “cisim” adlandırılan şeylәr var,
altımda, vaqonun titrәyәn taxta döşәmәsindә isә hansısa
müәmmalı mayedәn nәm olmuş saman. Hiss edirdim ki,
bәdәnimdәki yaraları örtәn kağız sarğılar çoxdan çü-
rüyüb, didilib, xarab olub, yolda geydiyim köynәk vә
şalvar isә yaralarıma yapışıb. Amma bütün bunların o
qәdәr dә dәxli yox idi, bunlar mәni maraqlandırmırdı, heç
mümkünsә, bu qәdәr bәsit olmasına hirslәnirdim. Hәr
halda, sarğı ilә yaramın üstünü örtüb, bitlәrlә savaşmağa
daha heç bir cәhd göstәrmәdim, onları narahat elәmәdim.
Bütün mәsuliyyәtimlә deyirәm: ürәk o qәdәr acılara
davam gәtirmәli, insan o qәdәr etinasız olmamalı vә o
sәviyyәyә qәdәr laqeydlәşmәmәlidir ki, uğur qazanmaq
üçün sonuncu şansından da istifadә elәsin.
Buna görә mәni başqaları ilә birlikdә Buhenvalda
göndәrәndә (işimizdәn heç bir fayda olmayacağını
anlayıb, ünvanına yetişmәyәn mәktub kimi, bizi
gәldiyimiz yerә qaytarırdılar), tәbii ki, bütün varlığımla,
hәlә qadir olduğum bütün duyğularımla digәrlәrinin
sevincini bölüşürdüm. O dәqiqә yadıma oradakı gözәl
günlәr, xüsusәn dә sәhәrlәr verilәn şorba düşdü. Düzdür,
etiraf edirәm ki, hәmin an oraya gedib çıxmaq (özü dә
dәmir yoluyla vә belә sәfәrlәrә xas şәrtlәr altında) barәdә
heç düşünmürdüm dә. Hәr halda, indi deyә bilәrәm ki,
mәnim bu vaxta qәdәr anlamadığım vә heç vaxt inanma-
dığım bәzi şeylәr var. Mәsәlәn, o zamanlar tez-tez
eşitdiyim “cәnazә” sözünün, indiki ağlımla fikirlәşәndә,
ölmüş adama aid olduğunu bilirәm. Mәnә gәlincә isә, heç
bir şübhә yoxdu ki, hәlә dә sağ idim, yaşayırdım vә istisi
canımı qızdırmağa yetmәsә dә, içimdә hәyat qığılcımı
vardı. Yәni bәdәnim burada idi, nә yediyini, nә içdiyini
bilirdim, amma ruhum o bәdәnin içindә deyildi. Heç bir
çәtinlik çәkmәdәn anlayırdım ki, bәdәnim böyrü üstә
uzanıb, üstündә isә “cisim” adlandırılan şeylәr var,
altımda, vaqonun titrәyәn taxta döşәmәsindә isә hansısa
müәmmalı mayedәn nәm olmuş saman. Hiss edirdim ki,
bәdәnimdәki yaraları örtәn kağız sarğılar çoxdan çü-
rüyüb, didilib, xarab olub, yolda geydiyim köynәk vә
şalvar isә yaralarıma yapışıb. Amma bütün bunların o
qәdәr dә dәxli yox idi, bunlar mәni maraqlandırmırdı, heç
