Page 147 - talesiz
P. 147
ESİZ
şeyi müәyyәn elәyirdim ki, әgәr bir az sadә olub, çox şey 147
tәlәb etmәsәn, ağlına batan, ürәyinә yatan işlә mәşğul
olsan, bu iş sәnin daxilindә bir tarazlıq yaradır, bütün
sәylәrimi nәzәrәçarpacaq dәrәcәdә doğruldur. Mәsәlәn,
mәn tez bir zamanda belә nәticәyә gәldim ki, evimizdә
düzgün yaşamamışam, vaxtımı pis keçirmişәm vә
belәliklә, keçәn günlәrim üçün tәәssüf hissi keçirmәli
olurdum. Orada (indi heç yadıma da sala bilmirdim)
yemәyә etinasız yanaşardım, bir az qurdalayıb, bәyәn-
mәdiyim üçün kәnara itәlәyәrdim vә indi o anları xatır-
ladıqca hәr şey mәnә ağılsızlıq, düzәldilmәsi mümkün
olmayan sәhv kimi görünürdü. Vә yaxud atamla anam
arasında mәnim üstümdә yaranan mәnasız çәkişmәni
götürәk. Evimizә qayıdanda buna hökmәn son qoyulacaq
(bu barәdә bir saniyә belә tәrәddüd etmәdәn fikir-
lәşirdim, özü dә o cür ki, elә bil mәni bu faktdan doğan
suallardan başqa heç nә maraqlandırmırdı), çünki ailәdә
sülh vә әmin-amanlıq olmalıdır; artıq qәti qәrarımı ver-
mişdim. Bundan başqa, evimizdә (indi hәr nә qәdәr
gülmәli görünsә dә) mәni çox әsәbilәşdirәn vә qorxudan
bir şey dә olmuşdu. Deyәk ki, mәktәbdәki bәzi dәrs-
lәrdәn, daha doğrusu, o dәrslәri tәdris elәyәn müәllim-
lәrdәn qorxurdum. Qorxurdum ki, mәni lövhәyә
çağıralar, mәn suallardan birinә cavab verә bilmәyim vә
dәrsin acı nәticәlәri barәdә atama hesabat vermәli olum.
İndi öz qorxularım barәdә yalnız әylәnmәk, yenidәn
onların hәyәcanını yaşayıb o vaxtkı halıma gülmәk üçün
bütün xırdalıqları uzun-uzadı düşünürdüm. Amma әn çox
sevdiyim mәşğuliyyәt evimizdә keçirәcәyim bütün bir
günün xәyalını qurmaq idi; sәhәrdәn axşama qәdәr bir
dәqiqәsi dә boş olmayan gözәl bir gün. Nәticәdә hansısa
istisna, әlahiddә uğurlu bir günü tәsәvvür etmәyә sadәcә
xәyalımın gücü yetmirdi. Buna görә dә mәn yalnız pis
şeyi müәyyәn elәyirdim ki, әgәr bir az sadә olub, çox şey 147
tәlәb etmәsәn, ağlına batan, ürәyinә yatan işlә mәşğul
olsan, bu iş sәnin daxilindә bir tarazlıq yaradır, bütün
sәylәrimi nәzәrәçarpacaq dәrәcәdә doğruldur. Mәsәlәn,
mәn tez bir zamanda belә nәticәyә gәldim ki, evimizdә
düzgün yaşamamışam, vaxtımı pis keçirmişәm vә
belәliklә, keçәn günlәrim üçün tәәssüf hissi keçirmәli
olurdum. Orada (indi heç yadıma da sala bilmirdim)
yemәyә etinasız yanaşardım, bir az qurdalayıb, bәyәn-
mәdiyim üçün kәnara itәlәyәrdim vә indi o anları xatır-
ladıqca hәr şey mәnә ağılsızlıq, düzәldilmәsi mümkün
olmayan sәhv kimi görünürdü. Vә yaxud atamla anam
arasında mәnim üstümdә yaranan mәnasız çәkişmәni
götürәk. Evimizә qayıdanda buna hökmәn son qoyulacaq
(bu barәdә bir saniyә belә tәrәddüd etmәdәn fikir-
lәşirdim, özü dә o cür ki, elә bil mәni bu faktdan doğan
suallardan başqa heç nә maraqlandırmırdı), çünki ailәdә
sülh vә әmin-amanlıq olmalıdır; artıq qәti qәrarımı ver-
mişdim. Bundan başqa, evimizdә (indi hәr nә qәdәr
gülmәli görünsә dә) mәni çox әsәbilәşdirәn vә qorxudan
bir şey dә olmuşdu. Deyәk ki, mәktәbdәki bәzi dәrs-
lәrdәn, daha doğrusu, o dәrslәri tәdris elәyәn müәllim-
lәrdәn qorxurdum. Qorxurdum ki, mәni lövhәyә
çağıralar, mәn suallardan birinә cavab verә bilmәyim vә
dәrsin acı nәticәlәri barәdә atama hesabat vermәli olum.
İndi öz qorxularım barәdә yalnız әylәnmәk, yenidәn
onların hәyәcanını yaşayıb o vaxtkı halıma gülmәk üçün
bütün xırdalıqları uzun-uzadı düşünürdüm. Amma әn çox
sevdiyim mәşğuliyyәt evimizdә keçirәcәyim bütün bir
günün xәyalını qurmaq idi; sәhәrdәn axşama qәdәr bir
dәqiqәsi dә boş olmayan gözәl bir gün. Nәticәdә hansısa
istisna, әlahiddә uğurlu bir günü tәsәvvür etmәyә sadәcә
xәyalımın gücü yetmirdi. Buna görә dә mәn yalnız pis
