Page 80 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 80
Ïàòðèê Ìîäèàíî
– Sizi tәzәdәn, özü dә... belә qәfil görmәk... qәribә oldu.
– Burdan keçirdim elә, – dedim.
İndi o, mәnә bayaqkından, qapının ağzında gördüyümdәn
daha cavan gәlirdi. Üzündә bircә qırışı da yox idi – nә dodaqlarının,
gözlәrinin kәnarlarında, nә alnında – amma bu hamar sifәt onun
çal saçlarıyla heç uyuşmurdu.
– Mәnә elә gәlir ki, saçlarınızın rәngi dәyişib, – deyә riskә
getdim.
– Nә danışırsınız... iyirmi beş yaşımda ağarıb başım... Qәrara
aldım ki, saçlarımı boyamayım...
Otaqda mebel az idi. Mәxmәr divanla üzbәüz, düz qarşı divarın
qabağında dördkünc masa durmuşdu. Pәncәrәlәrin arasında isә
üzәrinә qum rәngli kirli parça çәkilmiş köhnә bir maneken vardı
vә onun burda olması adamın yadına dәrzi emalatxanasını salırdı.
Amma küncdәki xırda masada tikiş maşını da gördüm elә.
– Otaq sizә tanış gәlir? – soruşdu. – Görürsünüz... әşyaları
hәlә saxlamışam...
Əliylә manekenә işarә etdi.
– Denizdәn qalan yalnız budur...
“Deniz?”
– Hә, düzdür, – dedim, – burda çox az dәyişiklik görürәm.
– Bәs Deniz? – deyә sәbirsizliklә soruşdu. – O necәdir?
– Belә dә... – dedim, – onu çoxdan görmürәm...
– A-a...
O, xәyal qırıqlığına uğramış kimi, başını buladı, elә bil
anlamışdı ki, daha Deniz haqda danışmağa dәymәz – yaxşı deyil.
– Söylәyin... siz... siz Denizi çoxdan tanıyırdınız? – soruşdum.
– Hә... Bizi Leon tanış etmişdi.
– Leon?
– Leon Van Allen.
– Sizi tәzәdәn, özü dә... belә qәfil görmәk... qәribә oldu.
– Burdan keçirdim elә, – dedim.
İndi o, mәnә bayaqkından, qapının ağzında gördüyümdәn
daha cavan gәlirdi. Üzündә bircә qırışı da yox idi – nә dodaqlarının,
gözlәrinin kәnarlarında, nә alnında – amma bu hamar sifәt onun
çal saçlarıyla heç uyuşmurdu.
– Mәnә elә gәlir ki, saçlarınızın rәngi dәyişib, – deyә riskә
getdim.
– Nә danışırsınız... iyirmi beş yaşımda ağarıb başım... Qәrara
aldım ki, saçlarımı boyamayım...
Otaqda mebel az idi. Mәxmәr divanla üzbәüz, düz qarşı divarın
qabağında dördkünc masa durmuşdu. Pәncәrәlәrin arasında isә
üzәrinә qum rәngli kirli parça çәkilmiş köhnә bir maneken vardı
vә onun burda olması adamın yadına dәrzi emalatxanasını salırdı.
Amma küncdәki xırda masada tikiş maşını da gördüm elә.
– Otaq sizә tanış gәlir? – soruşdu. – Görürsünüz... әşyaları
hәlә saxlamışam...
Əliylә manekenә işarә etdi.
– Denizdәn qalan yalnız budur...
“Deniz?”
– Hә, düzdür, – dedim, – burda çox az dәyişiklik görürәm.
– Bәs Deniz? – deyә sәbirsizliklә soruşdu. – O necәdir?
– Belә dә... – dedim, – onu çoxdan görmürәm...
– A-a...
O, xәyal qırıqlığına uğramış kimi, başını buladı, elә bil
anlamışdı ki, daha Deniz haqda danışmağa dәymәz – yaxşı deyil.
– Söylәyin... siz... siz Denizi çoxdan tanıyırdınız? – soruşdum.
– Hә... Bizi Leon tanış etmişdi.
– Leon?
– Leon Van Allen.
