Page 73 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 73
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 73
– Dayanın... dayanın... indi salacam...
Mәn peçenye qutusunu sinәmә sıxmışdım, sәbirsiz idim –
içindә nә olduğunu bilmәk istәyirdim. Bәlkә suallarıma bәzi
cavabları burdan tapdım elә. Öz adımı. Ya da çaparın adını mәsәlәn.
Biz artıq tökmә torpağa çatmışdıq, qalırdı bircә vağzal mey-
danına enmәk. O indi dә boş idi, yalnız vağzal binası neon işıqlar
içindә par-par yanırdı. Meydandan bir velosipedçi aramla keçdi,
gәlib vağzal binasının qabağında dayandı.
– Dayanın... onun adı... Pedro idi...
Biz tökmә torpaq zolağının üstündә durmuşduq. O yenә qәl-
yanını çıxardı vә onu balaca, qәribә bir alәtlә tәmizlәmәyә girişdi.
Mәn anadan olarkәn aldığım adı, hәyatımın böyük bir dövründә
daşıdığım adı, sәslәnәrkәn yaddaşlarda surәtim canlanan adı öz-
özümә tәkrar edirdim. Pedro.
12
Bu peçenye qutusunda qeyri-adi heç nә yox idi. Rәngi tökül-
müş, әlindә tәbili olan xırda qalay әsgәr. Ağ zәrfin üstünә yapış-
dırılmış dörd yarpağı olan yonca. Fotoşәkillәr.
Mәn ikisindә varam. Şübhә yoxdur – bu elә Gey Orlova vә
qoca Corcadze ilә şәkli olan adamdır. Ucaboy, qarasaç. Fәrq
bircә bundadır ki, o zaman mәnim bığım yox idi. Fotoşәkillәrdәn
birindә mәn özümlә yaşıd olan bir cavan oğlanlayam – eynәn
mәnim kimi hündür, amma daha açıq saçları olan. Freddidir? Hә,
çünki şәklin arxasında kimsә karandaşla yazıb: “Pedro – Freddi
– Labol”. Biz dәniz sahilindәyik, әynimizdә çimәrlik xalatlarıdır.
Şәkil çox köhnәdir. İkinci şәkildә isә dörd nәfәrik: Freddi, mәn,
asanlıqla tanıdığım Gey Orlova vә başqa bir cavan qadın – biz
“yay yemәkxanası”nda yerdә oturub qırmızı örtüklü divana
söykәnmişik. Sağ tәrәfdә bilyard görünür.
– Dayanın... dayanın... indi salacam...
Mәn peçenye qutusunu sinәmә sıxmışdım, sәbirsiz idim –
içindә nә olduğunu bilmәk istәyirdim. Bәlkә suallarıma bәzi
cavabları burdan tapdım elә. Öz adımı. Ya da çaparın adını mәsәlәn.
Biz artıq tökmә torpağa çatmışdıq, qalırdı bircә vağzal mey-
danına enmәk. O indi dә boş idi, yalnız vağzal binası neon işıqlar
içindә par-par yanırdı. Meydandan bir velosipedçi aramla keçdi,
gәlib vağzal binasının qabağında dayandı.
– Dayanın... onun adı... Pedro idi...
Biz tökmә torpaq zolağının üstündә durmuşduq. O yenә qәl-
yanını çıxardı vә onu balaca, qәribә bir alәtlә tәmizlәmәyә girişdi.
Mәn anadan olarkәn aldığım adı, hәyatımın böyük bir dövründә
daşıdığım adı, sәslәnәrkәn yaddaşlarda surәtim canlanan adı öz-
özümә tәkrar edirdim. Pedro.
12
Bu peçenye qutusunda qeyri-adi heç nә yox idi. Rәngi tökül-
müş, әlindә tәbili olan xırda qalay әsgәr. Ağ zәrfin üstünә yapış-
dırılmış dörd yarpağı olan yonca. Fotoşәkillәr.
Mәn ikisindә varam. Şübhә yoxdur – bu elә Gey Orlova vә
qoca Corcadze ilә şәkli olan adamdır. Ucaboy, qarasaç. Fәrq
bircә bundadır ki, o zaman mәnim bığım yox idi. Fotoşәkillәrdәn
birindә mәn özümlә yaşıd olan bir cavan oğlanlayam – eynәn
mәnim kimi hündür, amma daha açıq saçları olan. Freddidir? Hә,
çünki şәklin arxasında kimsә karandaşla yazıb: “Pedro – Freddi
– Labol”. Biz dәniz sahilindәyik, әynimizdә çimәrlik xalatlarıdır.
Şәkil çox köhnәdir. İkinci şәkildә isә dörd nәfәrik: Freddi, mәn,
asanlıqla tanıdığım Gey Orlova vә başqa bir cavan qadın – biz
“yay yemәkxanası”nda yerdә oturub qırmızı örtüklü divana
söykәnmişik. Sağ tәrәfdә bilyard görünür.
