Page 72 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 72
Ïàòðèê Ìîäèàíî
gәmi almaq istәyir... Deyirdi: “Bob, sәn böyük kömәkçi olacaqsan...”
Kim bilir, indi hardadır... әgәr hәlә sağdırsa...
– Biz onu taparıq, – dedim.
– Onu nәnәsi yaman әrköyün böyütmüşdü, başa düşürsüz...
O, qutunu götürüb, mәnә verdi. Mәn Styopa Caqoryevi vә
onun qırmızı qutusunu xatırladım. Nә edәsәn ki, hәr şey köhnә
şokolad, peçenye qutularıyla bitir. Ya da siqar qutusuyla.
– Çox sağ olun.
– Mәn sizi qatara ötürәcәm.
Biz meşә cığırıyla getdik. Fәnәrinin işığı yolumuzu aydınladırdı.
Görәsәn, düzmü gedir? Mәnә elә gәlirdi ki, meşәnin içinә gedirik.
– Freddinin dostunun adını yadıma salmağa çalışıram. Fotosunu
mәnә göstәrdiyiniz adamın... Latınamerikalının...
Biz taladan keçdik, otlar ay işığında fosfor kimi nur saçırdı.
Sonra dәnizkәnarı küknarların xırda meşәliyi başlanırdı. Fәnәrini
söndürdü, çünki burda elә bil gün-günortaydı.
– Burda Freddi başqa bir yoldaşı ilә at sürürdü... Çaparla...
Onunla bağlı sizә heç vaxt danışmayıb ki?
– Heç vaxt.
– Mәn onun da adını unutmuşam... İndi artıq çox mәşhur
olub... O, Freddinin babasının yanında çapar idi – qoca cıdır at-
ları saxlayan zamanlarda...
– Latınamerikalı da hәmin çaparı tanıyırdı?
– Əlbәttә. Onlar bir yerdә gәlirdilәr. Çapar onunla bilyard
oynayırdı. Əgәr sәhv etmirәmsә, Freddini rus qızıyla mәhz elә o
tanış etmişdi...
Mәn qorxurdum ki, bütün tәfәrrüatı yadımda saxlaya bilmәyim.
Gәrәk o dәqiqә dәftәrçәmә yazaydım hamısını.
Yol yüngül yoxuşa qalxırdı, amma mәn topuğuma çatan quru
yarpaqların üstüylә çәtin yeriyirdim.
– Siz yadınıza sala bilmәdiniz latınamerikalının adını?
gәmi almaq istәyir... Deyirdi: “Bob, sәn böyük kömәkçi olacaqsan...”
Kim bilir, indi hardadır... әgәr hәlә sağdırsa...
– Biz onu taparıq, – dedim.
– Onu nәnәsi yaman әrköyün böyütmüşdü, başa düşürsüz...
O, qutunu götürüb, mәnә verdi. Mәn Styopa Caqoryevi vә
onun qırmızı qutusunu xatırladım. Nә edәsәn ki, hәr şey köhnә
şokolad, peçenye qutularıyla bitir. Ya da siqar qutusuyla.
– Çox sağ olun.
– Mәn sizi qatara ötürәcәm.
Biz meşә cığırıyla getdik. Fәnәrinin işığı yolumuzu aydınladırdı.
Görәsәn, düzmü gedir? Mәnә elә gәlirdi ki, meşәnin içinә gedirik.
– Freddinin dostunun adını yadıma salmağa çalışıram. Fotosunu
mәnә göstәrdiyiniz adamın... Latınamerikalının...
Biz taladan keçdik, otlar ay işığında fosfor kimi nur saçırdı.
Sonra dәnizkәnarı küknarların xırda meşәliyi başlanırdı. Fәnәrini
söndürdü, çünki burda elә bil gün-günortaydı.
– Burda Freddi başqa bir yoldaşı ilә at sürürdü... Çaparla...
Onunla bağlı sizә heç vaxt danışmayıb ki?
– Heç vaxt.
– Mәn onun da adını unutmuşam... İndi artıq çox mәşhur
olub... O, Freddinin babasının yanında çapar idi – qoca cıdır at-
ları saxlayan zamanlarda...
– Latınamerikalı da hәmin çaparı tanıyırdı?
– Əlbәttә. Onlar bir yerdә gәlirdilәr. Çapar onunla bilyard
oynayırdı. Əgәr sәhv etmirәmsә, Freddini rus qızıyla mәhz elә o
tanış etmişdi...
Mәn qorxurdum ki, bütün tәfәrrüatı yadımda saxlaya bilmәyim.
Gәrәk o dәqiqә dәftәrçәmә yazaydım hamısını.
Yol yüngül yoxuşa qalxırdı, amma mәn topuğuma çatan quru
yarpaqların üstüylә çәtin yeriyirdim.
– Siz yadınıza sala bilmәdiniz latınamerikalının adını?
