Page 160 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 160
Ïàòðèê Ìîäèàíî
aralıda, sәkinin üstündә uşaqlar top-top oynayırlar. Elә hey
çığırırlar “Pedro-Pedro” – görünür, uşaqlardan birinin adı belәdir.
İki dәqiqәdәn bir sәslәyirlәr onu. Cingiltili uşaq sәsiylә “Pedro”
çığırtıları qәribә әks-sәda verir.
Pәncәrәdәn uşaqlar görünmür ona. Pedro... Bu qadın adı Ped-
ro olan birisini tanıyırdı, amma lap çoxdan. Qışqırıqların, gülüşlәrin
vә divardan qayıdan topun guppultuları altında bunun nә zaman
olduğunu xatırlamağa çalışır. Hә dә, әlbәttә. O vaxtlar Aleks
Maqanın yanında manekenlik edirdi. Orda Denizlә tanış olmuşdu,
sifәtindә asiyalı cizgilәri olan sarısaç qızla, – o da eyni modelyerin
yanında işlәyirdi. Onların bir-birindәn o dәqiqә xoşları gәlmişdi.
Bu, Deniz, Pedro adlı birisiylә yaşayırdı. Çox güman ki,
latınamerikalıydı. Hәr halda Pedronun diplomatik missiyada
işlәmәsini xatırlayırdı. Ucaboy, qarasaç – onun sifәti yaddaşında
gözlәnilmәz bir dәqiqliklә canlanır. O, Pedronu hәtta indi dә
tanıyardı, baxmayaraq ki, artıq çox qoca olmalıydı.
Bir dәfә necә olmuşdusa, onlar bura, Sayqon küçәsinә gәldilәr.
O, şam yemәyinә bir neçә dostunu dәvәt etmişdi. Bir yapon
aktyor idi, arvadıyla – qadının saçlarında mәrcan çaları vardı.
Onlar yaxınlıqda, Şalqren küçәsindә yaşayırdılar. Aleks Maqanın
yanında tanış olduğu qarasaç Evelini solğun bәnizli cavan oğlan
müşayiәt edirdi. Başqaları da vardı, artıq unutmuşam, hә, bir dә
öz pәrәstişkarını, hәmin o belçikalını, Jan-Klodu... Onda düşün-
müşdü ki, Denizlә Pedro bir-birinә qiyamәt yaraşırlar.
Uşaqlardan kimsә topu havada tutub qaçır, qalanları da dalınca.
Qadın onların pәncәrәnin qabağından qaça-qaça necә keçdiklәrini
görür. Əlindә top olan oğlan nәfәsi kәsilә-kәsilә Qrand-Arme
avenyusuna çıxır, onu köndәlәninә kәsib, topu sinәsinә sıxaraq,
qaçmağa davam edir. Yoldaşlarının onu tәqib etmәyә cәsarәtlәri
çatmır, onun üzbәüz sәkiylә necә qaçdığına baxaraq yerlәrindә
donub qalırlar. O, topu ayağıyla vura-vura aparır. Vitrinlәrdәki
xromlu velosipedlәr günün şüaları altında parlayırlar.
aralıda, sәkinin üstündә uşaqlar top-top oynayırlar. Elә hey
çığırırlar “Pedro-Pedro” – görünür, uşaqlardan birinin adı belәdir.
İki dәqiqәdәn bir sәslәyirlәr onu. Cingiltili uşaq sәsiylә “Pedro”
çığırtıları qәribә әks-sәda verir.
Pәncәrәdәn uşaqlar görünmür ona. Pedro... Bu qadın adı Ped-
ro olan birisini tanıyırdı, amma lap çoxdan. Qışqırıqların, gülüşlәrin
vә divardan qayıdan topun guppultuları altında bunun nә zaman
olduğunu xatırlamağa çalışır. Hә dә, әlbәttә. O vaxtlar Aleks
Maqanın yanında manekenlik edirdi. Orda Denizlә tanış olmuşdu,
sifәtindә asiyalı cizgilәri olan sarısaç qızla, – o da eyni modelyerin
yanında işlәyirdi. Onların bir-birindәn o dәqiqә xoşları gәlmişdi.
Bu, Deniz, Pedro adlı birisiylә yaşayırdı. Çox güman ki,
latınamerikalıydı. Hәr halda Pedronun diplomatik missiyada
işlәmәsini xatırlayırdı. Ucaboy, qarasaç – onun sifәti yaddaşında
gözlәnilmәz bir dәqiqliklә canlanır. O, Pedronu hәtta indi dә
tanıyardı, baxmayaraq ki, artıq çox qoca olmalıydı.
Bir dәfә necә olmuşdusa, onlar bura, Sayqon küçәsinә gәldilәr.
O, şam yemәyinә bir neçә dostunu dәvәt etmişdi. Bir yapon
aktyor idi, arvadıyla – qadının saçlarında mәrcan çaları vardı.
Onlar yaxınlıqda, Şalqren küçәsindә yaşayırdılar. Aleks Maqanın
yanında tanış olduğu qarasaç Evelini solğun bәnizli cavan oğlan
müşayiәt edirdi. Başqaları da vardı, artıq unutmuşam, hә, bir dә
öz pәrәstişkarını, hәmin o belçikalını, Jan-Klodu... Onda düşün-
müşdü ki, Denizlә Pedro bir-birinә qiyamәt yaraşırlar.
Uşaqlardan kimsә topu havada tutub qaçır, qalanları da dalınca.
Qadın onların pәncәrәnin qabağından qaça-qaça necә keçdiklәrini
görür. Əlindә top olan oğlan nәfәsi kәsilә-kәsilә Qrand-Arme
avenyusuna çıxır, onu köndәlәninә kәsib, topu sinәsinә sıxaraq,
qaçmağa davam edir. Yoldaşlarının onu tәqib etmәyә cәsarәtlәri
çatmır, onun üzbәüz sәkiylә necә qaçdığına baxaraq yerlәrindә
donub qalırlar. O, topu ayağıyla vura-vura aparır. Vitrinlәrdәki
xromlu velosipedlәr günün şüaları altında parlayırlar.
