Page 93 - Patriarxın payızı

PATRİARXIN PAYIZI

zirvәsinin möhtәşәmliyiylә heyrәtlәndirmәk, hakimiy -
yәtin hüdudsuz imkanlarıyla şirniklәndirmәk, onun incә,
incә olduğu qәdәr dә qәddar әlçatmazlığını laxlatmaq
cәhdi idi... “Xahiş edirәm, mәnә bu cür sıxılmayın,
әlahәzrәt! Axı anam buradadı!..” O, Manuelanın anasıyla –
qızının namusunu qoruyan qarovulçuyla hesablaşmaya
bilmirdi, odur ki ehtirasını içindә boğa-boğa, hirsini-
acığını birtәhәr uda-uda qalır, Manuela Sançes isә xәfif
tәbәssümlә gülümsәyәrәk ona guanabana meyvәsinin
şirәsi qatılmış soyuq su gәtirir, prezident suyu lәngәrlәyә-
lәngәrlәyә, gicgahında lökküldәyәn soyuq ağrıya sәbirlә
dözә-dözә, xırda qurtumlarla içirdi ki, Allah elәmәmiş,
birdәn qız onda qocalıq әlamәtlәri görәr vә onu xәstә,
zavallı bir qocanı sevәntәk sevәr.
Manuelanın yanında qoca elә bil bir az da tәnhalaşır,
bütün vücuduyla aramla tәnhalıq bataqlığına qәrq
olurdu... Bu kömәksiz vәziyyәtindәn üzülә-üzülә, divar
saatı zәng çalıb görüş vaxtının bitdiyini elan edәnәcәn,
heç olmasa, nәfәsiylә dә olsa, qıza toxunmaq üçün can
verirdi... “Bu saat mәnim ölüm anımın zәngini çalır!”
Manuelanın hüzurunda keçirdiyi son dәqiqәlәri qәsdәn
uzada-uzada, vaxtı, havanın hәr qurtumunu acgözlüklә
uda-uda lәngidir, oyuncaqları dәnizin nәm havasından
paslanmasınlar deyә aramla qutularına yığırdı: “Bir
dәqiqә, kraliça! Qoy bunları yığım”. Lakin nә qәdәr
kәdәrli dә olsa, son dәqiqә başa çatır, getmәk mәqamı
yetişirdi! Sabaha qәdәr isә ucsuz-bucaqsız bir ömür
yaşamaq lazım idi, amma indi – saatın bu yersiz
zәngindәn sonra әlindә qızılgül, donub-qalan qocanın
getmәyini gözlәyәn bu bakirә qıza bir dә baxmaq üçün
bircә an çatışmırdı... Əvvәl-axır çıxıb-getmәli olur,
küçәlәrdә dolaşan kölgәlәrә qarışıb gözdәn itir, camaatın
gülüş hәdәfinә çevrilmәk qorxusuyla, xәcalәt tәrindәn
boğula-boğula yoxa çıxırdı... daha xәbәri yox idi ki, artıq 93
çoxdan camaatın gülüş hәdәfinә çevrilib, bu sevgi
macәraları haqqında az qala hәr tindә danışılır, cürbәcür