Page 142 - Patriarxın payızı

mәmiş, yalnız cüzamlı titrәk barmağıyla qara poladı
payız çiskinindә parıldayan tapançasının tәtiyini çәkmәyә
cәhd edәndә ayılmışdı… sinәsini irәli verib, qol larını
geniş açaraq: “Ürәkli ol, qurumsaq, ürәkli ol!” – deyә
bağırmış, hәm dә, bir vaxtlar görücü-falçının yoz duğu
kimi, saf bulaq suyunun üzündә әks olunduğu kimi yox,
QABRİEL QARSİA MARKES “Kişisәnsә, vur!” – deyә çığırmışdı; xәstә dә özünü itirib
tamam başqa cür ölә bilәcәyinin heyrәti içindә:

duruxmuş, tәrәddüd içindә qalmış, gözlәri sönmüş,
iradәsizlikdәn alt dodağı sallanmışdı… sonra qәfildәn
gürz ağırlığında yumruğun zәrbәsindәn döşәmәyә
sәrilmiş vә orada ağnaya-ağnaya, çәnәsindәn aldığı
dәhşәtli tәpik zәrbәlәri ilә döyülmüşdü; sui-qәsdә mәruz
qalmış prezident isә başı üzәrindә sönük-sönük işaran
yalqız ulduzu görmüş, bağırtı sәsinә qaçıb gәlәn
mühafizәçilәrin ayaq sәslәrini, yuxudaymış kimi,
haradansa uzaqlardan eşitmişdi... “Nә olub, mәnim
generalım?!” Bu vaxt beş güllә açılmışdı, beş göyümtül
parıltı bağı işıqlandırmışdı – cüzamlı xәstә prezident
qvardiyasının – onun cәlladlarının әlinә diri keçmәmәk
üçün daraqdakı patronların beşini dә öz qarnına
boşaltmışdı… O isә qan içindә qıvrılan cüzamlının
üzәrindәn adlayıb, әl-ayağa düşmüş saray sakinlәrinin
hay-hәşirini gur sәsiylә batıraraq әmr elәmişdi ki,
xәstәnin meyitini şaqqalasınlar, әtini qaxac elәsinlәr,
başını da duzlayıb hamıya ibrәt olsun deyә de Armas
meydanında tamaşaya qoysunlar; göstәriş verdi ki, sağ
ayağını Santa-Mariya-del-Altarın şәrq sәrhәdinә, sol
ayağını qәrb sәrhәdinә – şora çıxarılan sәhraya göndәr -
sinlәr, bir qolunu aran sakinlәrinә, o biri qolunu meşә
sakinlәrinә nümayiş etdirsinlәr, quyruq yağında
qızardılmış tikәlәrini yeddi iqlimli, bu iyrәnc әyyaş -
xananın bütün vilayәtlәrindә xalqa göstәrsinlәr, qoy hamı
142 bilsin ki, öz atasına әl qaldıranı hansı aqibәt gözlәyir,
sonra hәlә dә qәzәbdәn göyәrmiş vücuduyla qızılgül
kolluğuna girmişdi ki, keşikçilәrin cüzamlı xәstәlәri xırda