Page 370 - XX yuzilin Norvec hekay?si_Layout 1

XX əsrin Norveç hekayələri

Qaranlıq künclərdən qüvvətli, acgöz əllər irəli uzanmışdı;
onlar əllərini onun çılpaq dayandığı işığa tərəf uzadır, üst-
başını axtarırdılar. Osteyn görürdü və başa düşürdü ki, əgər
axtardıqlarını tapsalar, onu heç vaxt buraxmazlar. Tapmağına
isə mütləq tapacaqlar. Tapmalıdırlar. Burada, işıqda
gizlənməyə yer yoxdu. Onların barmaqlarını artıq kürəyində,
qoltuğunun altında hiss edirdi. İndicə tapacaqdılar!
Yox!
Yuxudan ayılanda, gözlərini açanda artıq başqa adam idi.
Hər şey hərəkətsiz idi. Yad idi. Naməlum idi. Sanki hər şey
donmuşdu.
Lakin həyat, necə olsa da, qayıdırdı. Əyninə quru paltar
geyinəndə bədənə yayılan istilik kimi.
Osteyn öz gecə yolçuluğundan qayıdıb yeni günə qədəm
qoydu. Lotereya bileti də gizlətdiyi yerdə, pəncərə köbəsinin
arxasında idi.
Bu gün necə istəyirlər, elə də eləsinlər. Mənim öz işlərim
var.
Paltarını geyindi, bileti götürüb aşağı düşdü.
Ev sahibi qəhvəni elə nəlbəkidən hortladırdı. Sir-sifətində
370 heç bir dəyişiklik gözə çarpmırdı. Həmişəki kimi, başını yün -
gülcə əsdirdi. Səhər salamlaşması bununla da bitirdi.
– Bu gün iş xirtdəkdəndir. Yeməyini tez qurtar, biz çoxdan
durmuşuq.
Nifrət. Aşkar nifrət, başqa heç nə.
– Şübhə eləmirəm.
Sahib qaşlarını çatdı. O, belə cavablara adət eləməmişdi.
Deyə sən, bu tənbəl ona buynuz çıxarırdı. Bəyəm onu yem -
ləyən sahib deyil? Yoxsa bu gədə qudurub?
Osteyn tamamilə sakit idi. O, tələsmədən sahibin sifətinə
baxdı, indi bundan həzz alırdı.
– Piylənmiş şeytan, yum öz murdar ağzını! Mənim sənə
bor cum yoxdur, nə istəyirsən de, heç sənə tüpürmək də istə -
mirəm. Bunu görmüsən?