Page 359 - XX yuzilin Norvec hekay?si_Layout 1
P. 359
Byorq Vik
Qadınlar bir-birinə baxırlar, solğun sifətləri yaz işığında
bomboz görünür, siqaret, kibrit, qəhvə fincanı tutmuş quru,
kobud əlləri ora-bura hərəkət edir. Artıq heç biri gülümsəmir,
danışmır, təkcə Qun bayaqkı kimi gözünü onlardan ayırmır.
Sanki öz sükutuyla onları sınağa çəkir. Liv görür ki, onun
əvvəlki qaynarlığı və coşqunluğu qalmayıb. Qızın gənc, enli
üzündə yeni – peşmanlığa yaxın ifadə yaranıb. Çoxdan tanıdığı
və yaxşı bələd olduğu bu qadınların hissləri Livə aydındı. Aq-
nesin və İngerin canına işləmiş yorğunluq və Qunda yaranmış
peşmançılıq duyğusu da (bəlkə də, onunçün ən ağır olanı elə
bu peşmançılığı görməkdi) ona aydındı.
Yenidən hər kəs öz dəzgahının başındadı? Adət elədikləri
səslər, hərəkətlər... Bu, adamı dərhal sakitləşdirir, təkrarçılıq
bütün hissləri yatırır. Heç kim saatlarla ayaq üstə dayanıb eyni
işi yerinə yetirməyə və bununla yanaşı, hiddətlənmək və ya
ümidsiz fikirlərə qapılmaq iqtidarında deyil. Bu işin ən yaxşı
tərəfi də elə bundadı – kütləşirsən və tamamilə laqeyd olur-
san. Qun, əlbəttə, deyəcək ki, ən pis tərəfi budu.
Kaş ki bu boşqab qülləsi olmayaydı. Həmin qüllə onu
davamlı şəkildə təqib edir. Getdikcə böyüyür, az qala, göydələn
hündürlükdədi, yüngülcə yırğalanaraq qarşısında durub,
günlərin bir günü üstünə aşmaqla hədələyir onu. Elə hey 359
fikirləşir, görəsən, günlərin bir günü hazırladığı qabların əmələ
gətirdiyi o dağı görə bilsə, yəqin ki, dəli olar. Necə ki bir dəfə
İda durduğu yerdə qəfildən quruducu şkaflara cumub bütün
vaqonetləri vurub yıxmışdı, ətrafda hər şeyi dağıtmışdı,əməlli-
başlı dəli olmuşdu, axırda onu birtəhər tutub sexdən çıxarmalı
olmuşdular. Bəlkə, İdanın gözünə o dağ görün müşdü?
İngerin dodağını dovşan kimi çeynəməsini xatırlayır,
avtoqoşqu üçün pərdə tikən və o qoşqunu almaq üçün pul
yığan Aqnesi xatırlayır. Aqnes çılpaq əlini şirənin içinə salır və
bir-birinin ardınca fincanları minalayır, gündə on iki min fincan.
Və buna rəğmən, hələ də yeməkxanada oturub gülməyə güc
tapır. Onun gülüşü digərləri üçün təsəlli və dəstəkdi. Bunlar
olmasa, qızlar, bəlkə, heç dözə bilməzdilər.