Page 110 - XX yuzilin Norvec hekay?si_Layout 1
P. 110

XX əsrin Norveç hekayələri

               Bütün günü dinməz-söyləməz piştaxtanın arxasında dayanıb
               müştəri gözləməklə məşğulam. Gələnlər də, əsasən, atamın
               yaşlı müştərilərindəndi. Vallah, hərdən inanılmaz dərəcədə
               çətin olur!
                   – Qəribədi, – Paul başını bulayaraq dedi, – qoca Yunsen
               Tronheymedə deyirdi ki, ticarətin heç olmadığı kimi çiçəklənir
               və bu uğurun sirri bunda deyil, inflyasiyadadı.
                   – Boş söhbətdi! – qardaşı əsəbi halda davam elədi, –
               mühasibat dəftərlərimə baxsan, özün hər şeyi anlayarsan.
                   – Yox, əşşi, nəyimə lazımdı? – Paul təəccüblə dedi və
               qarda şının incik sifətinə sınayıcı nəzərlərlə baxdı. Onun düşün -
               cəsinə görə, zadəganlıq nişanəsi olan qürurlu ifadə yavaş-
               yavaş qardaşının üzündə yerini alırdı. – Ule, nəsə olub? Bəlkə,
               Maqda hələ də kübar cəmiyyətin qaydaları ilə ayaqlaşa bilmə -
               diyiniz üçün zəhləni tökür? – Paul ağzını büzüb yüngülcə
               gülüm sündü. Amma bu dəfə köhnə, sınanmış sivriliyi dadına
               çatmadı. Heç bir reaksiya olmadı. Qardaşının üzündə həmişəki
               gizli, bir qədər sirli təbəssüm görünmədi.
                   – Maqdayla işin olmasın. Sən əvvəlcə öz arvadının am -
               bisiya larını azalt, – qardaşı sərt halda dedi.
                   – Yaxşı da! – Paul barışdırıcı tonla dedi, – zarafat-zad başa
         110   düşmürsən? İkimizin də arvadı bir bezin qırağıdı. Niyə özün -
               dən çıxırsan? Hər şeyə nəzarət eləmək olmur. İndi, kim bilir,
               bəlkə də, bizim yarılarımız evdə oturub bizim qaramıza nələr
               danışırlar; sənin qızıl saatınla uniforman, mənimsə gəmi
               sahibinə bənzər görünüşüm haqqında. Bilirsən, bəzən ikicə
               işlək əl tələb olunan dəzgahın arxasında dayanmaq istəyirəm.
               Ya da nə bilim, polad lövhələri üzləyərdim. O lövhələrdən gəmi
               düzəldərdilər və tərsanədən ayrılıb ucsuz-bucaqsız dənizə
               qucaq açanda mən də onu özümünki hesab eləyərdim. Aman
               Allah, çox da böyük olmayan, amma davamlı maaşı nə qədər
               xəyal eləmişəm. Həmişə sadə, qənaətlə, xüsusi tələbatım ol-
               madan və təbii ki, sabahkı günün qayğılarını, nəvələrimin
               gələcəyini düşünmədən yaşamağı arzu eləmişəm. Amma indi
               qızıl saat və dəbdə olan “uniforma” işçi kombinezonunu
   105   106   107   108   109   110   111   112   113   114   115