Page 147 - "Dünya yuxutək əriyir..."

la Əliyeva Dünya yuxutək əriyir...

Şayiәlәr dolaşır

İncik bir qarının dodaqlarından
Şayiәlәr qopur, qeybәtlәr yağır.
Siçan civildәyir, itlәr hürüşür,
Tәk kәrgәdan durub sakitcә baxır.
Qırışır qoca üz әsәbilikdәn,
Söyür qoca qarı hamını bir-bir.
Qәzәb zәhәriylә dolur kasalar,
Kәrgәdansa toxdu, danışmır, dinmir.

Aradan vaxt ötür, gecә düşürdü,
Sübhә az qalırdı, susmurdu qarı.
Heç dözә bilmәdi şәrә, qeybәtә,
Çanağı çatladı tısbağaların.

Tәbiәt yaranıb bizlәrdәn ötrü,
Olmazmı, qәdrini bizlәr dә bilәk?
Qışın havasının xәtrinә dәysәn,
Axı öz ürәyin xәstәlәnәcәk.

Yaxşı eşitmәkçün cәfәngiyyatı,
Qaranlıq otağın keçib küncünә,
Yuyub üzümüzü acı zәhәrlә,
Nahara tarakan yeyirik elә,
Nәsә qulaqlara pıçıldayırıq,
Eşidә-eşidә mızıltımızı.