Page 468 - alberto moravia_Макет 1

ROMA SİKKӘSİ

Cümә günü, ayın da on üçü idi. Amma mәn buna heç bir
әhәmiyyәt vermәdim. Paltarımı geyinib, Ottavioya verәcәyim
әlli min lirәni götürdüm, pulu cibimә qoyub evdәn çıxdım. Bu
әlli min bizim birgә fırıldağımız olan saxta brilyant işimizdә
Ottavioya düşәn pay idi. Mәn bu pulu ona hәlә bir hәftә qabaq
çatdırmalıydım.
Dayanacaqda tramvayı gözlәyә-gözlәyә özümün daha çox
ehtiyacım olan bu pulu Ottavioya verәcәyimdәn nәsә bәrk
heyifsilәnmәyә başladım. Belә baxanda, Ottavio heç nә ilә
risk etmәmişdi. O, yaxşı zәrgәr idi vә mәnimçün sadәcә mal
tәdarük edirdi. Qalan işlәrin hamısını özüm görür, üstәlik,
hәbs tәhlükәsinә mәruz qalırdım. Әgәr ilişsәm, әlbәttә,
Ottavionu әlә vermәzdim. Onda mәn hәbsxanaya düşәrdim,
Ottavio isә balaca dükanında yenә rahatca öz işinә davam
edәr, lupanı gözünә taxıb hәminki qaydada şüşә arakәsmәnin
arxasında oturardı. Bu barәdә düşüncәlәr mәnә rahatlıq vermirdi.
Tramvayda әylәşәrkәn, demәk olar, qәti qәrara gәlmişdim:
Ottavioya bir quruş da verәn deyilәm. Ancaq bu, o demәkdi
ki, indәn belә kömәk üçün onun üstünә qaça bilmәrәm, Ottavio
isә öz işinin әsl ustası idi. Belәdә gәrәk hәm dә özümә başqa
Ottavio axtaraydım, intәhası, tәzә Ottavio köhnәdәn betәr ola
bilәrdi. Bir mәsәlә dә vardı: elә çıxırdı ki, namuslu bir adam
kimi sözümün üstündә durmamışam. İndiyәcәn belә iş
tutmamışdım, di gәl, bu qәdәr pulu Ottavioya vermәyә heyifim
gәlirdi. Әlimi cibimdәki әsginasların üstünә qoyub onlara
sığal çәkir, arabir barmağımla sayırdım. Necә dә olsa, az pul
deyildi, düz әlli min idi. Düzdür, onları Ottavioya verәndә
borcumdan çıxmış olacaqdım, amma әlli min daha mәndә
olmayacaqdı.
Şübhәlәr içimi gәmirirdi. Birdәn hiss etdim ki, kimsә
dirsәyimә toxunur.

468