Page 326 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Bir az maşında gәzmәk istәyirәm. Rozetta, mәnimlә
getmәk istәyirsәn?
Rozettanın, razılıq әlamәti olaraq başını tәrpәtdiyini vә
stolun arxasından qalxmağa hazırlaşdığını gördüm. Yenә dә
üzündә yırtıcı, hәyasız, qulağı sәsdә olan adamlarsayağı,
gәrgin bir ifadә vardı. İlk dәfә Klorindoyla getdiyi vaxtlarda
olduğu kimi. Elә bil mәni kimsә dümsüklәdi.
– Heç yerә getmәyәcәksәn, – sәsimi ucaltdım, – burada
qalacaqsan.
Ortalığa sükut çökdü. Rozario mәnә tәәccüblә baxır, sanki
demәk istәyirdi ki: “Nә olub? Dünya dağılıb?” Qәfildәn o,
Rozettaya tәrәf dönüb әmr elәdi:
– Tәrpәn, nә gözünü döyürsәn?
– Getmә, Rozetta, – dedim, amma bu artıq әmr yox, xahiş
idi.
Amma Rozetta stolun arxasından qalxıb belә dedi:
– Sәninlә birazdan görüşәrik, ana.
Vә arxaya baxmadan, Rozarionun dalınca getdi, ona çatıb
qoluna girdi, ikisi dә portağal ağaclarının arasında gözdәn
itdi. Rozetta sәssiz-sәmirsiz Rozarionun dediklәrini yerinә
yetirirdi. Rozario da onunla eynilә Klorindo kimi davranırdı.
Fikirlәşәndә ki, indi Rozetta otluqda, Rozarionun qarşısında
uzanıb, tәpәmdәn tüstü çıxırdı. Konçetta yenә dә “müdrik”
kәlamlar irad etmәyә başladı:
– Әlbәttә, ana öz qızını hansısa әmәllәrdәn çәkindirә bilәr,
bu, onun haqqıdır. Amma qızın da haqqı var ki, xoşuna gәlәn
kişiylә harasa getsin. Niyә dә yox? Çox vaxt qızların bәyәndiyi
kişilәri anaları bәyәnmir. Amma cavanların da öz haqları var,
analar bunu başa düşmәli, onları bağışlamalıdır; bağışlamalı
vә başa düşmәlidir.
Cavab vermәdim, başımı aşağı salıb oturmuşdum. Çırağın
әtrafında dövrә vuran kәpәnәklәrә baxırdım. Onlardan bәzilәri
özünü oda vurur, yanıb stolun üstünә düşürdülәr. Mәnim

326