Page 341 - book-online
P. 341
Àòàìûí äîñòëàðû
kimi onlar da mümkün qәdәr tezliklә mәndәn canlarını
qurtarmağı düşünürlәr. Sәn dә yanımda olsan, eyni cür
fikirlәşәrdin. İndi başa düşürәm ki, qocalıq yalnız sağlam
adamlara yaraşır. Mәnim kimi sağlamlığını itirәnlәri
uzun müddәt yaşatmağa dәymәz.
Sәnә hirslәnmәyim dә eyni şeydәn qaynaqlanır. Bir
uşaq kimi hәr dәqiqә aranıb-axtarılmağımı istәyirәm.
Bu olmayanda, ağlıma qәribә şeylәr gәlir, özümә yer
tapa bilmirәm”.
Mәktuba tarix qoyulmamışdı. Bacıma telefon etdim,
“Atamdan mәktub gәlib, oxudum. Heç zaman belә acı
vә ümidsiz sözlәr yazmamışdı. Görünür, xәstәliyi daha
da şiddәtlәnib” – dedim.
Bacım “Elәdir, – dedi. – Bu sәhәr İstanbuldan zәng
vurdular. Dünәn ağır böhran keçirib. Mәktubu isә,
görünür, bundan әvvәl yazıbmış”.
Sәhhәtindәki böhran dәrinlәşirdi. Bu mәktub atamın
son әl yazısıdır. Qәribә bir tәsadüf. Mәndә vә bacı-
qardaşlarımda olan yüzlәrlә mәktubunun hamısının
altına tarix qoyulub. Son mәktubunda isә bunu nәdәnsә
unutmuşdu. Bәlkә artıq çox yaxında olan әbәdi vida
anını xәstәlәnmәzdәn әvvәl hiss etmişdi? Ziya Göyalp
öldüyü an canlı, hәr şeyә hakim insanın ölüm nәticәsindә
qovuşacağı heçlik haqqında dәhşәtlә düşünürmüş.
Bundan qorxduğunu da yazmışdı. İndi artıq özü dә
hәmin o dәhşәtli heçliyin içәrisindәdir.
Mәktubun üstündәn üç gün keçdi.
Mayın 16-da, hәftәnin ikinci günü Sarıqışlada,
çalışdığım otağın qapısı önündә bacımın әrinin görünmәsi
ilә başlayan vә atamı torpağa tapşırdıqdan sonra tәkrar
hәmin otağa, eyni masanın başına döndüyüm ana qәdәr
davam edәn birhәftәlik zaman indi xırda tәfәrrüatına
341
kimi onlar da mümkün qәdәr tezliklә mәndәn canlarını
qurtarmağı düşünürlәr. Sәn dә yanımda olsan, eyni cür
fikirlәşәrdin. İndi başa düşürәm ki, qocalıq yalnız sağlam
adamlara yaraşır. Mәnim kimi sağlamlığını itirәnlәri
uzun müddәt yaşatmağa dәymәz.
Sәnә hirslәnmәyim dә eyni şeydәn qaynaqlanır. Bir
uşaq kimi hәr dәqiqә aranıb-axtarılmağımı istәyirәm.
Bu olmayanda, ağlıma qәribә şeylәr gәlir, özümә yer
tapa bilmirәm”.
Mәktuba tarix qoyulmamışdı. Bacıma telefon etdim,
“Atamdan mәktub gәlib, oxudum. Heç zaman belә acı
vә ümidsiz sözlәr yazmamışdı. Görünür, xәstәliyi daha
da şiddәtlәnib” – dedim.
Bacım “Elәdir, – dedi. – Bu sәhәr İstanbuldan zәng
vurdular. Dünәn ağır böhran keçirib. Mәktubu isә,
görünür, bundan әvvәl yazıbmış”.
Sәhhәtindәki böhran dәrinlәşirdi. Bu mәktub atamın
son әl yazısıdır. Qәribә bir tәsadüf. Mәndә vә bacı-
qardaşlarımda olan yüzlәrlә mәktubunun hamısının
altına tarix qoyulub. Son mәktubunda isә bunu nәdәnsә
unutmuşdu. Bәlkә artıq çox yaxında olan әbәdi vida
anını xәstәlәnmәzdәn әvvәl hiss etmişdi? Ziya Göyalp
öldüyü an canlı, hәr şeyә hakim insanın ölüm nәticәsindә
qovuşacağı heçlik haqqında dәhşәtlә düşünürmüş.
Bundan qorxduğunu da yazmışdı. İndi artıq özü dә
hәmin o dәhşәtli heçliyin içәrisindәdir.
Mәktubun üstündәn üç gün keçdi.
Mayın 16-da, hәftәnin ikinci günü Sarıqışlada,
çalışdığım otağın qapısı önündә bacımın әrinin görünmәsi
ilә başlayan vә atamı torpağa tapşırdıqdan sonra tәkrar
hәmin otağa, eyni masanın başına döndüyüm ana qәdәr
davam edәn birhәftәlik zaman indi xırda tәfәrrüatına
341
