Page 153 - book-online
P. 153
Àòàìûí äîñòëàðû
“Əgәr günahım yoxsa, niyә qorxmalıyam?” İstiqlal
Mәhkәmәsi rәisinin qәzәbli üzünü, qalın qaşlarını, hirslә
qıyılmış kiçik gözlәrini yada saldı. Boğuq sәsini eşidirmiş
kimi oldu. Bu baxışlardan, bu sәsdәn mәrhәmәt gözlәyә
bilmәzdi. Hәqiqәtәn, belә idi! Amma bu üzün vә sәsin
başqa şöhrәtlәri dә yox deyildi! Hәyatında dedi-qoduya
әsla önәm vermәzdi. Özünü göstәrmәyi sevmirdi. Ağlı
işlәmәdiyi yerdә imanı ilә hәrәkәt edirdi. İnanmadığı
mәqamda sadәcә kölә ruh vә zehniyyәti ilә gördüyü hәr
hansı işi dә yadına sala bilmirdi. Belә vәziyyәtdә suçlu
olduğuna, yaxud suçsuz da olsa, ölümünün mәmlәkәtә
bir şey qazandıracağına ürәkdәn inanmayınca, ondan
özünә qarşı hansısa bir pislik gözlәmәyә bilәrdi. Ölümü,
üstәlik dә günahsız öldürülmәsi mәmlәkәtә, yaxud hәr
hansı şәxsә әsla başucalığı gәtirmәyәcәkdi. Yenibaxçalı
Şükrünün hәr kәsә yaxşı bәlli olan bir xüsusiyyәti dә
qorxubilmәz adam kimi tanınması idi.
Daha oturub gözlәmәdi.
Bir gün İstiqlal Mәhkәmәsinin rәisi kabinetindә әylәşib
çalışarkәn qәbul otağının qapısı açıldı. Başını önündәki
kağızlardan qaldıran gәnc mәmur heyrәtlә yerindәn
sıçrayıb ayağa qalxdı. Qarşısında dimdik dayanan adam
Yenibaxçalı Şükrü idi. Baş katib hәlә ağzını açmağa
macal tapmamış, gözlәnilmәyәn müsafir sözә başladı:
“Mәn axtardığınız Yenibaxçalı Şükrüyәm. Yerimi
tapmağınız әsla mümkün deyildi. Amma, düşündüm
ki, heç bir günahım yoxdur. Günahsız halda dalda-bu-
caqda gizli yaşamaqdan bezdim. Rәisinizi (burada onun
mәşhur lәqәbini yada salmağı da unutmamışdı) yaxşı
tanıyıram. Ona inanıb özümü tәslim etmәk qәrarına
gәlmişәm”.
153
“Əgәr günahım yoxsa, niyә qorxmalıyam?” İstiqlal
Mәhkәmәsi rәisinin qәzәbli üzünü, qalın qaşlarını, hirslә
qıyılmış kiçik gözlәrini yada saldı. Boğuq sәsini eşidirmiş
kimi oldu. Bu baxışlardan, bu sәsdәn mәrhәmәt gözlәyә
bilmәzdi. Hәqiqәtәn, belә idi! Amma bu üzün vә sәsin
başqa şöhrәtlәri dә yox deyildi! Hәyatında dedi-qoduya
әsla önәm vermәzdi. Özünü göstәrmәyi sevmirdi. Ağlı
işlәmәdiyi yerdә imanı ilә hәrәkәt edirdi. İnanmadığı
mәqamda sadәcә kölә ruh vә zehniyyәti ilә gördüyü hәr
hansı işi dә yadına sala bilmirdi. Belә vәziyyәtdә suçlu
olduğuna, yaxud suçsuz da olsa, ölümünün mәmlәkәtә
bir şey qazandıracağına ürәkdәn inanmayınca, ondan
özünә qarşı hansısa bir pislik gözlәmәyә bilәrdi. Ölümü,
üstәlik dә günahsız öldürülmәsi mәmlәkәtә, yaxud hәr
hansı şәxsә әsla başucalığı gәtirmәyәcәkdi. Yenibaxçalı
Şükrünün hәr kәsә yaxşı bәlli olan bir xüsusiyyәti dә
qorxubilmәz adam kimi tanınması idi.
Daha oturub gözlәmәdi.
Bir gün İstiqlal Mәhkәmәsinin rәisi kabinetindә әylәşib
çalışarkәn qәbul otağının qapısı açıldı. Başını önündәki
kağızlardan qaldıran gәnc mәmur heyrәtlә yerindәn
sıçrayıb ayağa qalxdı. Qarşısında dimdik dayanan adam
Yenibaxçalı Şükrü idi. Baş katib hәlә ağzını açmağa
macal tapmamış, gözlәnilmәyәn müsafir sözә başladı:
“Mәn axtardığınız Yenibaxçalı Şükrüyәm. Yerimi
tapmağınız әsla mümkün deyildi. Amma, düşündüm
ki, heç bir günahım yoxdur. Günahsız halda dalda-bu-
caqda gizli yaşamaqdan bezdim. Rәisinizi (burada onun
mәşhur lәqәbini yada salmağı da unutmamışdı) yaxşı
tanıyıram. Ona inanıb özümü tәslim etmәk qәrarına
gәlmişәm”.
153
