Page 439 - antologiya
P. 439
dət Əkici 439
çәkirәm ondan. Min bir ümidlә evdәn gәtirdiyim nәrgiz-
güllәri yadıma düşür. Neçә dәfә vermәk istәyib, verә
bilmәdiyim o nәrgizlәr... Kitablarımın arasında quruyan
nәrgizlәr... “Al, bunlar sәnin üçündü. Bu şeirlәri dә sәnә
yazdım”, demәk istәyirәm, amma... Bir sirr kimi ürәyim-
dәkilәri qaranlıq dünyaya qәrq edirәm. İçimdәki güllәr
saralıb-solur.
Müәllimimin sәsi iti qılınc kimi xәyallarımı ikiyә
bölür:
– Ustad qarın yağmasında bir musiqi ahәngi tapıb.
Elә ona görә dә şeirinә “Qış musiqisi” adını verib.
Off... dәrsә dә qulaq asa bilmirәm, fikrim yayınır.
Kәndimiz yadıma düşür. Qarlı qış günlәrini, uşaqlığımı
xatırlayıram: “Sәhәr yuxudan duranda hәr tәrәfi ağappaq,
yumşaq bir sәssizliyin içinә düşdüyünü görәrdik. Evlәrin
kәrpic bacalarından bomboz tüstü çıxardı. Qar kürәklә-
riylә damların qarlarını tәmizlәyәrdik. Küçәlәr adam
hündürlüyündә qarla örtülәrdi. Bir evdәn o biri evә tunel
kimi uzun bir xәndәk qazaraq gedәrdik. Atam, dammasın
deyә, xırmandan külәş gәtirib evin üstünә yayar, onu ağır
daşla preslәyәrdi.
Onun dediyinә görә, bu halda, bir damcı su içәri
keçmәz. Çox istәsәm dә, o iki böyük daşı yerindәn tәrpәdә
bilmәzdim.
Ocağımızda tarhana şorbası qaynayardı. Gözәl
qoxusu vardı. İçindә dә iri çuğundurlar... Bacımla mәktәb-
dәn gәlәndә çox ac olardıq. Anam çuğundurları çöplәrә
taxıb әlimizә verәr, “hә, isti-isti yeyin” deyәrdi. Buğlu-
buğlu üflәyәrәk yeyәrdik. İçimiz isinәr, öskürәyimiz o
dәqiqә kәsәrdi. Hәlә qara bәhmәzi demirәm, bәh-bәh...
Atam ocaq başından ayrılıb hәyәtә çıxaraq, xәstәlәnmәyәk
deyә, başımızı külә basdırılmış kartofla qatardı. Kartof
yavaş-yavaş bişәr, biz isә oturub gözlәrdik.
çәkirәm ondan. Min bir ümidlә evdәn gәtirdiyim nәrgiz-
güllәri yadıma düşür. Neçә dәfә vermәk istәyib, verә
bilmәdiyim o nәrgizlәr... Kitablarımın arasında quruyan
nәrgizlәr... “Al, bunlar sәnin üçündü. Bu şeirlәri dә sәnә
yazdım”, demәk istәyirәm, amma... Bir sirr kimi ürәyim-
dәkilәri qaranlıq dünyaya qәrq edirәm. İçimdәki güllәr
saralıb-solur.
Müәllimimin sәsi iti qılınc kimi xәyallarımı ikiyә
bölür:
– Ustad qarın yağmasında bir musiqi ahәngi tapıb.
Elә ona görә dә şeirinә “Qış musiqisi” adını verib.
Off... dәrsә dә qulaq asa bilmirәm, fikrim yayınır.
Kәndimiz yadıma düşür. Qarlı qış günlәrini, uşaqlığımı
xatırlayıram: “Sәhәr yuxudan duranda hәr tәrәfi ağappaq,
yumşaq bir sәssizliyin içinә düşdüyünü görәrdik. Evlәrin
kәrpic bacalarından bomboz tüstü çıxardı. Qar kürәklә-
riylә damların qarlarını tәmizlәyәrdik. Küçәlәr adam
hündürlüyündә qarla örtülәrdi. Bir evdәn o biri evә tunel
kimi uzun bir xәndәk qazaraq gedәrdik. Atam, dammasın
deyә, xırmandan külәş gәtirib evin üstünә yayar, onu ağır
daşla preslәyәrdi.
Onun dediyinә görә, bu halda, bir damcı su içәri
keçmәz. Çox istәsәm dә, o iki böyük daşı yerindәn tәrpәdә
bilmәzdim.
Ocağımızda tarhana şorbası qaynayardı. Gözәl
qoxusu vardı. İçindә dә iri çuğundurlar... Bacımla mәktәb-
dәn gәlәndә çox ac olardıq. Anam çuğundurları çöplәrә
taxıb әlimizә verәr, “hә, isti-isti yeyin” deyәrdi. Buğlu-
buğlu üflәyәrәk yeyәrdik. İçimiz isinәr, öskürәyimiz o
dәqiqә kәsәrdi. Hәlә qara bәhmәzi demirәm, bәh-bәh...
Atam ocaq başından ayrılıb hәyәtә çıxaraq, xәstәlәnmәyәk
deyә, başımızı külә basdırılmış kartofla qatardı. Kartof
yavaş-yavaş bişәr, biz isә oturub gözlәrdik.
