Page 437 - antologiya

dət Əkici 437

Anlaşmaya bu qәdәr yaxınkәn bunun imkansız
olduğunu başa düşüb oradan uzaqlaşacağam. Zәhәr, se-
ment tozu udmağa davam edәcәyәm.

Hәmin gün evә dönәcәyәm. Bilirәm ki, anam mәn
gәlәnә qәdәr yatmayacaq. Bir әli üzündә, bir әlindә tәsbeh,
dilindә dualar qapı arxasında dayanıb yolumu gözlәyәcәk.
Gözlәrini bәrәldib:

– Sәrxoşsan! Nә olub, niyә içmisәn? – soruşacaq.
Sarı Özәk çöllәrindә manqurt olan Colamanı axtaran
zavallı qadın Nayman Ana kimi ağlayacaq.

Arsız-arsız gülüb:
– Hәyatı, insanları, tәbiәti sevmәyә çalışıram! –
deyәcәyәm.
Sonra Әflatunun DÖVLӘT fәlsәfәsini danışacağam
anama. “Әmәk vә istismar”dan bәhs edәcәyәm ona. “İzafi
dәyәr nәzәriyyәsi”ni soruşacağam ondan.
Anam da gözünü döyüb susacaq. Anlamayacaq.
Belәliklә, acı hәqiqәti heç vaxt ona başa sala bilmәyә-
cәyәm.
“Bax bu bәhs etdiklәrimin hamısı mәnәviyyatımın
tәsviridi” deyә bilmәyәcәyәm. Axı analara belә acı sözlәri
necә demәk olar?! Ana – sevgi dolu ürәk deyilmi? Ana –
sığınacaq yeri deyilmi? Ana – isti qucaq deyilmi? Ana –
zәhmәt, әziyyәt deyilmi?
Әn arxa sırada oturub bir saatdı, eyni şeylәri düşü-
nürәm. Üsyan vә ümid labirintlәri arasında kor kimi vur-
nuxuram. Çöldә qar yağır vә bundan әn gec mәn xәbәr
tuturam. Ürәyimdә ilk dәfә, iynә ucu boyda da olsa, sevinc
tumurcuqlanır. Pәncәrә qabağına yığılan tәlәbәlәr – gözlә-
rindә müjdәli tәbәssüm – qarın yağmasına baxırlar. Әlbәttә
ki, Çiydәm dә...
Başımı sinfin sәrin divarına söykәyib tәbiәtә baxı-
ram.