Page 444 - antologiya
P. 444
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
baxdım: ağıllı, işıqlı gözlәriylә mәni salamladı. Elә bu
qәdәr. Adamda bir toxtaqlıq aurası vardı. Alnındakı vә
yanaqlarındakı dәrin qırışlar, saçlarının gümüşü rәngi
ömür yolundan xәbәr verirdi. Boğuq vә quru bir sәslә onu
tanımadığımı söylәdim. İcra hakimi “bilirәm” mәnasında
başını yellәdi. Qabağındakı boş kağızı qaralamaqla mәşğul
idi. Başını yuxarı qaldırmadan ağır sәslә danışırdı:
– Osman qardaş köhnә dostumdu, ürәyigeniş bir
vәtәn oğludu. Bu sәhәr bir tәkliflә yanıma gәldi. Çox
sevindim. Deyәsәn, Ağsәkini elә Osman bәyә görә sevi-
rәm.
Osman bәy utandığından başını aşağı saldı. İcra
hakimi onun cızma-qara elәdiyi o kağıza baxa-baxa davam
elәdi:
– Kasıb oğlansan, Seyid, ona görә dә neçә şagirdin
444 arasından sәni seçdik…
Elә o an tәrli bәdәnimi elә bil buzxanaya soxdular.
Ruhuma qәdәr işlәyәn bir qılınc zәrbәsi...
– …Osman bәy sәni oxutmaq istәyir. Kömәk elәmәk
istәyir sәnә. Әlbәttә ki, hәm dә çalışqan şagird olduğun
üçün. Sonra... Xeyirli olsun. Bütün xәrclәrin qarşılanacaq.
Heyrәtlәndim, gözlәrim doldu:
– Mәnim?
– Bәli! – Hamı bir ağızdan dedi.
– Yox!
Saqqalına dәn düşmüş adamın çәnәsinin altından
әlağacı çıxıb yerә düşdü. Sağ qolu bәdәninә yapışmış
adamın әllәri daha çox titrәmәyә başladı vә qabağındakı
stәkanı aşırıb çayı dağıtdı. Hamı hәyәcanla bir mәnә, bir
ona, bir dә icra hakiminә baxırdı. Boğazım qurudu.
Dodaqlarımda hәmin rәddedici nida:
– Olmaz! – Deyib oturduğum yerdәn ayağa qalxdım.
baxdım: ağıllı, işıqlı gözlәriylә mәni salamladı. Elә bu
qәdәr. Adamda bir toxtaqlıq aurası vardı. Alnındakı vә
yanaqlarındakı dәrin qırışlar, saçlarının gümüşü rәngi
ömür yolundan xәbәr verirdi. Boğuq vә quru bir sәslә onu
tanımadığımı söylәdim. İcra hakimi “bilirәm” mәnasında
başını yellәdi. Qabağındakı boş kağızı qaralamaqla mәşğul
idi. Başını yuxarı qaldırmadan ağır sәslә danışırdı:
– Osman qardaş köhnә dostumdu, ürәyigeniş bir
vәtәn oğludu. Bu sәhәr bir tәkliflә yanıma gәldi. Çox
sevindim. Deyәsәn, Ağsәkini elә Osman bәyә görә sevi-
rәm.
Osman bәy utandığından başını aşağı saldı. İcra
hakimi onun cızma-qara elәdiyi o kağıza baxa-baxa davam
elәdi:
– Kasıb oğlansan, Seyid, ona görә dә neçә şagirdin
444 arasından sәni seçdik…
Elә o an tәrli bәdәnimi elә bil buzxanaya soxdular.
Ruhuma qәdәr işlәyәn bir qılınc zәrbәsi...
– …Osman bәy sәni oxutmaq istәyir. Kömәk elәmәk
istәyir sәnә. Әlbәttә ki, hәm dә çalışqan şagird olduğun
üçün. Sonra... Xeyirli olsun. Bütün xәrclәrin qarşılanacaq.
Heyrәtlәndim, gözlәrim doldu:
– Mәnim?
– Bәli! – Hamı bir ağızdan dedi.
– Yox!
Saqqalına dәn düşmüş adamın çәnәsinin altından
әlağacı çıxıb yerә düşdü. Sağ qolu bәdәninә yapışmış
adamın әllәri daha çox titrәmәyә başladı vә qabağındakı
stәkanı aşırıb çayı dağıtdı. Hamı hәyәcanla bir mәnә, bir
ona, bir dә icra hakiminә baxırdı. Boğazım qurudu.
Dodaqlarımda hәmin rәddedici nida:
– Olmaz! – Deyib oturduğum yerdәn ayağa qalxdım.
