Page 445 - antologiya

dət Əkici 445

İçimdә heç kimin görә bilmәdiyi sütunlar bir-bir
dağılıb tökülür. Qaranlıq bir qorxu ruhumu boğur. İki zidd
fikir bir-biriylә vuruşur: “Sәn yoxsulsan!”, “Çalışqan
olduğun üçün xәrclәri üstümüzә götürürük”.

Bәlkә, sevinmәliyәm? Bilmirәm. Bәs niyә ağlamaq
istәyirәm? Gözlәrim dolub, özümü güclә saxlamışam.
Sinәmdә bir sıxıntı var.

Yox, yox!
Gözümün qarşısında ulduzlar uçuşur. Qapıya tәrәf
addımlayıram. Hamı tәәccüblә mәnә baxır. İçimdә hәlә dә
tufandı. Çiydәmin atası yanıma gәlib. Onu Çiydәmә
oxşadanda sifәtim qızardı, od tutub yanmağa başladı. Axı
niyә sevinmirәm, belә gözәl tәklifә “yox” deyirәm?
– Otur hәlә, sakitlәş! Deyәsәn, sәn bizi sәhv başa
düşdün! – İcra hakiminin gözlәri hәlә dә bәrәlә qalmışdı.
Qolumdan tutub geri qaytardılar. Sifәtimi ovuc-
larımın içinә sıxıb ağlamağa başladım. Bir ağızdan dedilәr:
– Sәnә kömәk etmәyә çalışırıq, niyә ağlıyırsan axı?
Otağı qәribә bir sükut bürüdü. Ancaq mәn hәlә dә
hıçqırıram, ovuclarımın tәri göz yaşlarıma qarışıb. “Qoy
ağlayıb rahatlasın” – kimsә pıçıldadı. Bir azdan kiminsә
әli mәnә odekolon vә salfet uzatdı. Üz-gözümü sildim.
Çәnәsini әlağacından çәkib dikәldi. Titrәyәn barmaq-
larıyla havada dairәlәr çәkәrәk danışmağa başladı. Әslindә
sözü hamıya aid idi, hamı bu sәsә maraqla qulaq asırdı.
Bu sәs mәni dә özümә gәtirdi. Toxtadım. Elә bil içimdә
dağılan, sökülәn hәr şey yenidәn bәrpa olunub öz yerinә
oturdu… Vә birdәn mәnә tәrәf döndü:
– Vәtәn zәhmәtkeş insanların әmәyiylә abadlaşır.
Heç birimiz bu mәsәlәyә laqeyd qala bilmәrik. Sәni
bacarıqlı olduğuna görә mükafatlandırmaq istәyirәm. Yәni
mәqsәdim budur. Torpağımızı vәtәn edәcәk övladlar
sizsiniz! Anadolu fәdakar anaların halal süd әmmiş