Page 443 - antologiya

dət Əkici 443

bәdәninә yapışan sağ qolundan fәrqli olaraq, әli pul sayan
barmaqlar kimi titrәyirdi. Qırğı gözlәrinә oxşayan qara
gözlәriylә mәnә baxırdı. Bu iti baxışların dәrinliyindә itib-
batmışdım.

Beynim min-bir düyünlü sual yumağına dönüb.
Hәyәcan vә qorxu bütün varlığımı bürüyüb...

İcra hakimi әlindә kağız-kuğuz olan bir adama
diqqәtlә qulaq asır. Direktor isә sözәbaxan uşaq kimi
pencәyinin yaxasını düymәlәyib bir az qıraqda dayanaraq
diqqәtlә mәnә nәzәr yetirir. Әliylә mәnә “gözlә!” deyir.
Gözlәyirәm. Beynimdә isә bir sual dolaşır: “niyә bura
çağırıblar mәni?” Axı dedim sizә, bir qәribә göz mәhbu-
suyam. Әsas da Çiydәmin atasının baxışlarının... İcra
hakimi balacaboy bir adamdı, qarabuğdayı çöhrәsinin
acığına kürәn saçları yana daranıb, elә bil bütün hәyat
tәcrübәsi bal rәngli gözlәrinin arxasında gizlәnib.

– Seyid budu, – direktor dedi.
İcra hakimi soyuq baxışlarla mәni süzdü. Ürәyim
bәrk döyünür, әllәrim buz bağlayıb. Yox, yüzdәyüz mәnә
töhmәt, ya da mәktәbdәn xaric...
– Otur, ay bala.
Qulaqlarıma inanmıram. İllәrdir, bu mülayim sәsә
hәsrәtәm. Bu, icra hakiminin sәsiydi. Heyrәtlә direktora
baxdım. Gözlәriylә әylәşmәyimi işarә elәdi. Kreslolardan
birinә oturdum. İcra hakimi dәrslәrimi soruşdu. “Hәr şey
yaxşıdır” – dedim. “Mәktәbimizin ikincisidir!” – direktor
әlavә elәdi. Birlikdә çay içirik. İçimdә bahar külәyi әsir.
Niyә, görәsәn? Marağımdan bağrım çatlayacaq. Hamı
gülәrüz vә xoşbәxtdi.
İcra hakiminin üzündә qәribә tәbәssüm var: qarşı
kresloda oturub çәnәsini әlağacına söykәyәn, saqqalına
dәn düşmüş ortayaşlı, yaraşıqlı hәmin adamı mәnә
göstәrәrәk onu tanıyıb-tanımadığımı soruşdu. Diqqәtlә