Page 426 - antologiya
P. 426
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
Bibim adını mәnә qoyduğu nişanlısını ömründә bir
dәfә görübmüş, onda da uzaqdan, bulaq başında. O zaman
kәnddә yaşayırdılar, sonradan atamın işiylә bağlı şәhәrә
köçmüşdülәr. Bibimin nişanlısı әsgәrliyә getmәzdәn qabaq
babamla vidalaşmaq istәyәndә bibim su gәtirmәyә
gedibmiş, yolda rastlaşıblar. Bibim nişanlısını görәn kimi
hәyәcanlanıb, halı dәyişib, ayaqları sözünә baxmayıb.
Nişanlısı iki-üç addım aralıda durub onu gözlәyib, bibimsә
sadәcә gözünün ucuyla ona baxıb, vәssalam. Altmış il
yaşatdığı da gözucu gördüyü nişanlısının bu xatirәsiydi.
Bugünәdәk sadiq qaldığı yaxınlıq isә yalnız nişanlısının
bir addım kәnardan keçmәsi idi. İki kәlmә kәsmişdilәr:
– Sabah gedirәm, salamat qal.
– Yolun açıq olsun!
Bu söhbәti xatırlayıb doluxsunardı. Nişanlısının
bibimә çatdırmaq üçün nәnәmә verdiyi hәdiyyәlәrә mәhәl
426 qoymadığını bir az utana-utana, bir az da qürurla danışardı.
Nәnәm hәdiyyәlәri bibimә verib nişanlısının vidalaşmaq
üçün gәldiyini deyәndә onların yolda qarşılaşdıqlarını
bilmirmiş.
Bibimin nişanlısı cәbhәdәn qayıtmadı. Elә öldüyü
yerdә dә torpağa tapşırıldı. Onu yandırıb külә döndәrәn
hәsrәt üzündәn bilinirdi. Amma heç vaxt keçirdiyi hisslәri
dilinә gәtirmәzdi. Nişanlısının nәdәn öldüyünü soruşanlara
da bir sözlә cavab verәrdi: “vәrәmdәn”.
Bibim onu tanıyan hәr kәsin könlünü qırıb incit-
mәkdәn çәkinәn, sevimli xalaqızıydı. Әsl adını ancaq
böyüklәr bilirdi, hamı ona “xalaqızı” deyәrdi.
Bir bәrәkәt kimi dolaşırdı evin içindә. Bibimin әl
qoyduğu hәr şey gözәllәşir, hәr müşkül hәllini tapır, hәr
yer gül açırdı. Bacılarımla mәn bibimin yanında bir-
birimizә güldәn ağır söz deyә bilmәzdik. Sәsini qaldır-
madan, heç kimin tәrәfini tutmadan hamımızın könlünü
alardı. Bibim anama baldızdan çox, bir bacı, bir rәfiqә idi.
Bibim adını mәnә qoyduğu nişanlısını ömründә bir
dәfә görübmüş, onda da uzaqdan, bulaq başında. O zaman
kәnddә yaşayırdılar, sonradan atamın işiylә bağlı şәhәrә
köçmüşdülәr. Bibimin nişanlısı әsgәrliyә getmәzdәn qabaq
babamla vidalaşmaq istәyәndә bibim su gәtirmәyә
gedibmiş, yolda rastlaşıblar. Bibim nişanlısını görәn kimi
hәyәcanlanıb, halı dәyişib, ayaqları sözünә baxmayıb.
Nişanlısı iki-üç addım aralıda durub onu gözlәyib, bibimsә
sadәcә gözünün ucuyla ona baxıb, vәssalam. Altmış il
yaşatdığı da gözucu gördüyü nişanlısının bu xatirәsiydi.
Bugünәdәk sadiq qaldığı yaxınlıq isә yalnız nişanlısının
bir addım kәnardan keçmәsi idi. İki kәlmә kәsmişdilәr:
– Sabah gedirәm, salamat qal.
– Yolun açıq olsun!
Bu söhbәti xatırlayıb doluxsunardı. Nişanlısının
bibimә çatdırmaq üçün nәnәmә verdiyi hәdiyyәlәrә mәhәl
426 qoymadığını bir az utana-utana, bir az da qürurla danışardı.
Nәnәm hәdiyyәlәri bibimә verib nişanlısının vidalaşmaq
üçün gәldiyini deyәndә onların yolda qarşılaşdıqlarını
bilmirmiş.
Bibimin nişanlısı cәbhәdәn qayıtmadı. Elә öldüyü
yerdә dә torpağa tapşırıldı. Onu yandırıb külә döndәrәn
hәsrәt üzündәn bilinirdi. Amma heç vaxt keçirdiyi hisslәri
dilinә gәtirmәzdi. Nişanlısının nәdәn öldüyünü soruşanlara
da bir sözlә cavab verәrdi: “vәrәmdәn”.
Bibim onu tanıyan hәr kәsin könlünü qırıb incit-
mәkdәn çәkinәn, sevimli xalaqızıydı. Әsl adını ancaq
böyüklәr bilirdi, hamı ona “xalaqızı” deyәrdi.
Bir bәrәkәt kimi dolaşırdı evin içindә. Bibimin әl
qoyduğu hәr şey gözәllәşir, hәr müşkül hәllini tapır, hәr
yer gül açırdı. Bacılarımla mәn bibimin yanında bir-
birimizә güldәn ağır söz deyә bilmәzdik. Sәsini qaldır-
madan, heç kimin tәrәfini tutmadan hamımızın könlünü
alardı. Bibim anama baldızdan çox, bir bacı, bir rәfiqә idi.
