Page 425 - antologiya
P. 425
seyn Su 425
nim bu münasibәtimdәn sevinәr, yarasına mәlhәm qoyulan
xәstә kimi rahatlanardı.
Bibimin başına gәlәnlәri tәfsilatıyla heç kim mәnә
danışmayıb. Elә bil onun hәyat hekayәsinin hamıya
açılmayan sirli sәhifәlәri vardı. Hamı onun yanında özünü
yığışdırardı. Ancaq soyuqqanlı, sәrt, adamayovuşmaz da
deyildi. Әksinә, gülәrüz, mülayim, canıyanan idi. Böyük-
lәrdәn kimsә bizdәn nәsә istәyәndә dәrhal özünü qabağa
verәrdi. Әllәrimiz onun әtәyindәn ayrılmaz, dizinin
üstündәn çәkilmәzdik. Toyuq cücәlәri kimi arxasınca
düşәrdik. Mәn dә, bacılarım da nә öyrәndiksә, bibimdәn
öyrәndik, dördümüz dә onun qucağında böyüdük. Gecәlәr
yuxusuz qalıb keşiyimizi çәkәn, altımızı tәmizlәyib
bәlәyimizi bükәn, beşiyimizi yırğalayıb lay-lay deyәn dә
o idi. Xәstәlәnәndә haramızın ağrıdığını anamdan çox o
bilәrdi. Bir dәfә dә olsun bizә acıqlanmaz, hәmişә
tәrәfimizi tutar, hәtta vәlideynlәrimiz üstümüzә qışqıranda
da bizi öz qanadı altına alıb qoruyardı. Anama, atama
qarşı, az da olsa, nadinclik edә bilәrdik, amma bibimә
qarşı heç vaxt – quzu kimi olurduq onun qabağında.
Bibim atamın böyük bacısıydı. Hәm buna görә, hәm
dә başına gәlәn hadisәyә görә atam da, anam da ona
hörmәt elәyirdi. Babamla nәnәm ölәndәn sonra evimizin
böyüyü atam, xanımı anam sayılsa da, әslindә evdә sözü
keçәn bibim idi. Bacılarımın da, mәnim dә adımı bibim
qoymuşdu. Özü danışırdı ki, adımı qoyanda balaca bir
problem yaşanıb: әvvәlcә qoymaq istәdiyi adı demәyә uta-
naraq bir hәftә gözlәdib. Axır ki, atam adımı yaş kağızına
yazdırmağa gedәcәyini deyәndә bibim mәni qucağına alıb
yanağımı yanağına söykәyәrәk titrәk dodaqlarıyla yalnız
bir dәfә bulaq başında gördüyü nişanlısının adını qulağıma
pıçıldayıb. Sonra gözlәrindәn düşәn iki damla yaş
yanağımı isladıb… Bunu mәnә danışanda alnıma tökülәn
saçlarımı barmaqlarıyla arxaya çәkib başımı sığallayırdı.
nim bu münasibәtimdәn sevinәr, yarasına mәlhәm qoyulan
xәstә kimi rahatlanardı.
Bibimin başına gәlәnlәri tәfsilatıyla heç kim mәnә
danışmayıb. Elә bil onun hәyat hekayәsinin hamıya
açılmayan sirli sәhifәlәri vardı. Hamı onun yanında özünü
yığışdırardı. Ancaq soyuqqanlı, sәrt, adamayovuşmaz da
deyildi. Әksinә, gülәrüz, mülayim, canıyanan idi. Böyük-
lәrdәn kimsә bizdәn nәsә istәyәndә dәrhal özünü qabağa
verәrdi. Әllәrimiz onun әtәyindәn ayrılmaz, dizinin
üstündәn çәkilmәzdik. Toyuq cücәlәri kimi arxasınca
düşәrdik. Mәn dә, bacılarım da nә öyrәndiksә, bibimdәn
öyrәndik, dördümüz dә onun qucağında böyüdük. Gecәlәr
yuxusuz qalıb keşiyimizi çәkәn, altımızı tәmizlәyib
bәlәyimizi bükәn, beşiyimizi yırğalayıb lay-lay deyәn dә
o idi. Xәstәlәnәndә haramızın ağrıdığını anamdan çox o
bilәrdi. Bir dәfә dә olsun bizә acıqlanmaz, hәmişә
tәrәfimizi tutar, hәtta vәlideynlәrimiz üstümüzә qışqıranda
da bizi öz qanadı altına alıb qoruyardı. Anama, atama
qarşı, az da olsa, nadinclik edә bilәrdik, amma bibimә
qarşı heç vaxt – quzu kimi olurduq onun qabağında.
Bibim atamın böyük bacısıydı. Hәm buna görә, hәm
dә başına gәlәn hadisәyә görә atam da, anam da ona
hörmәt elәyirdi. Babamla nәnәm ölәndәn sonra evimizin
böyüyü atam, xanımı anam sayılsa da, әslindә evdә sözü
keçәn bibim idi. Bacılarımın da, mәnim dә adımı bibim
qoymuşdu. Özü danışırdı ki, adımı qoyanda balaca bir
problem yaşanıb: әvvәlcә qoymaq istәdiyi adı demәyә uta-
naraq bir hәftә gözlәdib. Axır ki, atam adımı yaş kağızına
yazdırmağa gedәcәyini deyәndә bibim mәni qucağına alıb
yanağımı yanağına söykәyәrәk titrәk dodaqlarıyla yalnız
bir dәfә bulaq başında gördüyü nişanlısının adını qulağıma
pıçıldayıb. Sonra gözlәrindәn düşәn iki damla yaş
yanağımı isladıb… Bunu mәnә danışanda alnıma tökülәn
saçlarımı barmaqlarıyla arxaya çәkib başımı sığallayırdı.
