Page 390 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

üçün fәsillәrin ab-havası evlәrinin içinә keçmәzdi. Bu isti
evin sәssizliyini İncila bacının yaşıl kahı yeyәn bülbülü öz
nәğmәlәriylә pozardı. Girişdә divarlar ağ әhәnglә, Nühbә
xanımın otağında isә gül qurusu rәngiylә boyanmışdı. Di-
vara yapışıb qalmış fırçanın tüklәrini qoparmaqdan lәzzәt
alardım.

Nühbә xanımın evinin әşyaları köhnәydi: küncdә
rәngi solmuş dәmir çarpayısı, üst-üstә yastıqlar yığılmış
kreslo... İndi yadıma düşәn bunlardı. Hә, bir dә Nühbә
xanımın hәmişә yanında saxladığı İncila bacının şirinliyi...

İffәt xanıma “Nühbә xanımın qızı” demәk elә dә asan
deyildi. Nәrmәnazik bir qadındı. Çox sınıxdığından neçә
yaşında olduğunu bilmәk olmurdu. Anasına papiros bükәn
әllәri, deyәsәn, elә tütündәn saralmışdı. Dәbdәn düşmüş
paltar geyinәrdi. Әynini dәyişsә dә, sinәsinә taxdığı
sancağı heç vaxt dәyişmәzdi. Nә şәklindә olduğu bilin-
390 mәyәn qızıl bir çubuq üstündә işlәnmiş daşların hamısı
qaralmışdı. İffәt xanımın arxadan yığdığı saçlarına taxdığı
sümük sancaqları sayıb qurtara bilmirdim.

Çöldәki dünyadan onların evinin içinә sıza bilәn tәk
biz idik: anamla mәn.

İncila bacı qәdim zamanların pәrilәrinә oxşayırdı.
Çiyinlәrinә töküb daradığı uzun qızılı saçlarını çoban-
yastığı suyuyla yuyurdu. Onunla birlikdә iş görmәk
xoşuma gәlәrdi. Mәsәlәn, qәrәnfil qurusunu qaynadıb
mәlhәm düzәldәrdik. Mәn onun qucağında oturar, o
mәnim dәftәrimin kәnarına naxış çәkәrdi. Şokolad kağız-
larını yığar, incә barmaqlarıyla onların qırışıqlarını ha-
marlayıb mәnә verәrdi. Bәzәn anası kimi o da saçını
arxaya yığırdı, ancaq saçı elә dә sıx deyildi.

Bura bizdәn başqa, gәlib-gedәn yox idi, deyәsәn.
Bina sәssiz-sәmirsiz idi... Elә bil üst mәrtәbәlәrdә dә heç
kim yaşamırdı. Kirayәnişinlәrlә nә qapıda, nә dә tut
ağacının altında qarşılaşardıq. Nühbә xanımın dediyi